ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ပင္ကိုယ္စရိုက္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပင္ကိုယ္သဘာ၀စရိုက္

ေဆာင္းပါးရွင္ – ဗိုလ္ထြန္းလွ (တကၠသိုလ္ေန၀င္း)

၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္  ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံထံမွ အစိုးရအဖြဲ႔အာဏာကို လႊဲေျပာင္းလက္ခံ ယူျပီးေနာက္  ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း႐ွိ အတြင္း၀န္႐ံုး (ယခု၀န္ၾကီးမ်ား႐ံုး)  သို႔ ေန႔စဥ္ ႐ံုးတက္ခဲ့ရပါသည္။

သူ၏ရာထူး (တရား၀င္ အေခၚအေ၀ၚ) မွာ  ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒုတိယ ဥကၠဌသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥကၠဌက  ဘုရင္ခံျဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းလုပ္လွ်င္ ဘုရင္ခံ မတက္ပါ။ ဒုတိယ ဥကၠဌျဖစ္သူ  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပင္ သဘာပတိ အျဖစ္ ဦးေဆာင္ စည္းေ၀းရပါ သည္။ လြတ္လပ္ေရး မရေသးခင္  ကာလျဖစ္၍ “ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ” ဟု ေခၚေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္  အစိုးရအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္)ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ တာ၀န္က ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊  ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး အျဖစ္ ၀န္ၾကီးဌာနသံုးခုကို  တာ၀န္ယူရသျဖင့္ အလြန္အလုပ္မ်ားလွပါသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္  မြန္းလြဲ ၃ နာရီခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အား လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းတီး၍  ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ၏႐ံုးခန္းသို႔ လွ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ  ၀င္သြားလိုက္ပါသည္။ ထိုေန႔အဖို႔ မ်က္ႏွာျဖဴ အတြင္း၀န္က သူ႔ထံ  တင္ျပဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရယူသည့္ ဖိုင္တြဲမ်ားအားလံုး ေလ့လာ၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္  ခ်ေပးျပီး သူ၏စားပြဲတြင္ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား ဖိုင္တြဲမ်ား ႐ွင္းေနျပီ  ျဖစ္သည္။

“ဘာမ်ားလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ကြ်န္ေတာ္ထံုးစံအတိုင္  သတင္းပို႔ရင္း ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀န္ၾကီးတစ္ဦးက သူ႔ ပီေအ  (အပါးေတာ္ျမဲ) ကို ေျပာသည့္ ဟန္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းေနဖက္  သူငယ္ခ်င္းအား ရင္ဖြင့္ေျပာသလို ဟန္ျဖင့္ “ငါအခု ဗိုက္ဆာလို႔ တစ္ခုခု  စားခ်င္တယ္ ကြာ” ဟုေျပာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာသည္ကို  ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိလိုက္ပါျပီ။

ထို႔ေန႔ နံနက္က ႐ံုးသို႔မလာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးအား  နံနက္စာထမင္း ေကြ်းရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္က (ထိုအခ်ိန္က  ေစ်းအေပါဆံုး ဟင္းလ်ာတစ္ခု ျဖစ္သည့္) ဘဲဥဟင္းႏွင့္ ေကြ်းခဲ့ပါသည္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘဲဥဟင္းကို မၾကိဳက္လို႔လားမသိ၊ ထမင္းျမိ္န္ပံုမရဘဲ  တစ္ပန္းကန္သာစားျပီး စားပြဲမွ ထလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ လက္ေဆး၍  ႐ံုးသြားရန္ ျပင္ဆင္လိုက္ရပါသည္။ နံနက္ ဆယ္နာရီခန္႔ အတြင္း၀န္႐ံုးသို႔  ေရာက္ျပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တစ္ေနကုန္နီးပါး ဆက္တိုက္ အလုပ္  လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ ဘာမွ်မစားမေသာက္ ရေသာေၾကာင့္ ဆာေလာင္လာျပီး ကြ်န္ေတာ့္  အား တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ \[မွတ္ခ်က္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေနျဖင့္ ၀န္ၾကီးလစာ ရသည္မွန္ေသာ္လည္း ယင္းလ စာေငြကို  ကိုင္ျပီး ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သို႔မဟုတ္ “ဘတ္ဂ်က္” မေအာက္ေအာင္ စီစစ္  သံုးစြဲ ရ႐ွာသူ ေဒၚခင္ၾကည္အဖို႔ မလြယ္လွပါ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာေရာက္ေသာ  ဧည့္သည္မ်ား၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ဧည့္ခံေကြ်းေမြးရေသာေၾကာင့္  လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အထူး ျခိဳးျခံေခြ်တာ ရ႐ွာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္  ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ဘဲဥဟင္း တမယ္တည္း ခ်က္ေကြ်းသည္ကိုလည္း မည္သို႔မွ်  အျပစ္မဆိုသာပါေခ်။ စာေရးသူ

ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုၾကည့္ျပီး  စိတ္ထဲမွ သနားသြားမိပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ တကယ္ပင္ ဆာေလာင္၍ ေျပာမွန္းသိ၍လည္း  တစ္ခုခု ၀ယ္ေကြ်းခ်င္စိ္တ္ ျဖစ္ေပၚလာမိပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမ်ား စားခ်င္လို႔လဲ”

ကြ်န္ေတာ္က ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းသာသလို ျဖစ္သြားျပီးမွ တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစား မိဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါသည္။

“ဘာလဲ မင္းက ငါ့ကို ၀ယ္ေကြ်းမလို႔လား၊ ၀ယ္ေကြ်းရေအာင္ မင္းမွာ ပိုက္ဆံေကာ႐ွိ လို႔လား”

သာမန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လိမ္ေျပာေလ့ မ႐ွိပါ။ သူသည္  လိမ္ေျပာ ျခင္းကို လံုး၀မၾကိဳက္။ မွန္ရာကိုသာေျပာမွ သေဘာက်သူ ျဖစ္၍  ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ကလည္း သူ႔အား လိမ္မေျပာ၀ံ့ၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိုကေန႔  သူဗိုက္ဆာ၍ တစ္ခုခု စားခ်င္ ေၾကာင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေျပာသျဖင့္  ကြ်န္ေတာ္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တစ္ခါ ေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာမွ ျဖစ္မယ္ဟု  ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

“ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံပါပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာစားခ်င္တယ္ ဆိုတာသာ ေျပာပါ”

ကြ်န္ေတာ္သည္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ အက်ၤီီအိတ္ကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပရင္း  ေျပာလိုက္မိပါသည္။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ့္၏ အက်ၤ ီအိတ္ထဲတြင္ ေငြငါးက်ပ္တန္ႏွင့္  က်ပ္တန္ႏွစ္႐ြက္၊ စုစုေပါင္း ေငြခုႏွစ္က်ပ္သာ ႐ွိပါသည္။ သို႔ေသာ္  ကြ်န္ေတာ္မွင္ေသေသျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ယံုသြားပံုရသည္။

“ဟုတ္လား၊ မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း)က ပလာတာနဲ႔ ခပတ္ စားခ်င္တယ္ကြာ ”

“ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုရင္ရပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပါတဲ့ေငြနဲ႔ လံုေလာက္ပါတယ္၊  ႐ံုးကေန မဂိုလ္လမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) သြားစားျပီးမွ အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့။ ကိုင္း  လာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႐ံုးခန္း၀တြင္ ေစာင့္ေနသူ ႐ံုးလုလင္အား

“ေဟ့ ငါတို႔ ႐ံုးဆင္းေတာ့မယ္၊ ေလးနာရီထိုးရင္ တံခါးေတြ ပိတ္လုိက္ေတာ့”

ဟုညႊန္ၾကားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေခၚ၍ ႐ံုးခန္းေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ပါသည္။

ထိုေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကားေမာင္းသူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မွ  ႐ံုးသို႔ အလာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ကားေမာင္းခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပန္လည္း  ကြ်န္ေတာ္ ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကားေပၚတင္၍ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း)၊  ဒါလဟုိဇီလမ္း (မဟာဗႏၶဳလလမ္း)ထိပ္အနီး ဗလီၾကီးေအာက္႐ွိ္ ပလာတာဆိုင္သို႔  တုိက္႐ိုက္ေမာင္းသြား လိုက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းသြားရင္း  စိတ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူစားခ်င္ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ကိုေကြ်းရန္  မည္သို႔မည္ပံု ပရိယာယ္ ဆင္ရမည္ကို ၾကိဳတင္ အကြက္ခ် ထားျပီးျပီ ျဖစ္သည္။  မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) ဗလီၾကီးေအာက္႐ွိ ပလာတာႏွင့္ ဒံေပါက္ဆိုင္မွာ  ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က မၾကာခဏ ၀င္စားေလ့႐ွိေသာ  ဆိုင္မ်ားျဖစ္ျပီး ဆိုင္႐ွင္ မ်ားႏွင့္လည္း သိကြ်မ္းေနခဲ့ပါသည္။  ယင္းအခ်က္ကို အားကိုးျပီး ကြ်န္ေတာ္က ထိုဆိုင္သို႔ ရဲ၀ံ့စြာ လာခဲ့ျခင္း  ျဖစ္ပါသည္။

ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္႐ွိ လူငယ္စားပြဲထိုးမ်ားသည္  အလြန္ေဖာ္္ေရြစြာျဖင့္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကရာ  ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္လွ်င္  ပလာတာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဆိတ္သားခပတ္ တစ္ပြဲစီ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ပြဲ  မွာလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္မီးညႇိဟန္ျဖင့္  ေငြသိမ္းေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသူဆိုင္႐ွင္ အနီးသို႔ ကပ္သြားျပီး  ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါသည္။

“ဒီမယ္ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို  သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီဆိုင္မွာ စားေနက် ေဖာက္သည္တစ္ ေယာက္ပဲ၊ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့  လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာေပါ့၊ အခု သူက ပလာတာနဲ႔ ခပတ္  စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေခၚလာခဲ့တာ၊ ခက္တာက က်ဳပ္ဆီမွာ ပိုက္ ဆံအလံုအေလာက္  မပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ အခု စားလို႔ က်သင့္ေငြကို နက္ျဖန္က်မွ က်ဳပ္  လာေပးပါရေစ၊ ေနာက္ျပီး က်ဳပ္တို႔ ျပန္ခါနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးရင္  ပိုက္္ဆံ႐ွင္းျပီး ပါျပီလို႔လည္း ေျပာေပးပါ၊ က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံမပါတာကို သူ  မသိေစခ်င္ဘူး”

ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္ရာ  ဆိုင္႐ွင္ကုလားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္ျပီးေနာက္  နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။

“စိတ္က်ပါ ဆပ္၊ က်သင့္တဲ့ ေငြကို ဆပ္တို႔ ၾကံဳေတာ့မွ ၀င္ေပးပါ၊ ရပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမးရင္လည္း ေငြ႐ွင္းျပီးပါျပီလို႔ ေျဖပါ့မယ္။”

ဤသို႔ေျပာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ႏွစ္ပြဲ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆာေလာင္ေနဟန္ျဖင့္  စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ အားရပါးရ စားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း  ကိုယ့္ပန္းကန္မွ ႏႈိက္စားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည့္ျပီး  ၀မ္းသာမိသည္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းယူရန္  အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္ပါ  တကားဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။

သူစားျပီးသြားသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ စားလိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စားျပီးသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္

“ေဟ့ေကာင္ ပိုက္ဆံ ႐ွင္းေပးလိုက္ေလကြာ၊ ငါတို႔ သြားၾကမယ္” ဟု ေျပာရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း -

“႐ွင္းျပီးပါျပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ေစာေစာက စားစရာမွာရင္း တခါတည္း ေငြ႐ွင္းေပးခဲ့ပါတယ္”

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္႐ွင္ကုလားႏွင့္ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း  အခ်က္ျပ ေခၚလို္က္ရာ ဆိုင္႐ွင္သည္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား  ႐ိုေသစြာ ဆလံေပး အေလးျပဳရင္း -

“ပိုက္ဆံ ႐ွင္းျပီးပါျပီ”ဟု ျပံဳး၍ ေျပာပါသည္။

သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။

“ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ စားလို႔ ေကာင္းပါရဲ ႔လား”

ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္႐ွင္ေ႐ွ ႔တြင္ပင္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က -

“ေအးကြ၊ မစားရတာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး၊ အလြန္ စားလို႔ေကာင္းတယ္”

ဟု ျပံဳး၍ ေျပာသည္ကို ဆိုင္႐ွင္ ကုလားသည္ သေဘာက်သြားပံု ရပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ကားေပၚတက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗဟန္း  တာ၀ါလိန္းလမ္း (နတ္ေမာက္လမ္း) ေနအိမ္သို႔ ေမာင္းျပန္လာခဲ့ပါသည္။  ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ႐ံုးခ်ိန္မတိုင္မီ မဂိုလမ္း  (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) ပလာတာဆိုင္သို႔ အျမန္သြားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္  ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ဖိုး က်သင့္ေငြကို  ႐ွင္းေပးလိုက္ရပါသည္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေရးရင္း  သမိုင္းပညာရွင္ၾကီး ေျပာသလို အေသးအဖြဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြကလည္း  ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္ရဲ ႔ ပင္ကိုစရိုက္ သဘာ၀ ကို ေပၚလြင္ေစတယ္ဆိုတ့ဲ  အဆိုအမိန္႔ကို အေလးအနက္ ေထာက္ခံမိပါေတာ့သည္္။

 

(ယခုေဖာ္ျပေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္  http://kyawhtetwin.blogspot.com/2012/09/blog-post_9737.html မွကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္)