ေမာင္ထင္၏ ဗမာ့ေအာင္ဆန္း

ဗမာ့ေအာင္ဆန္း

ေမာင္ထင္၏ ဗမာ့ေအာင္ဆန္း

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ငယ္ေပါင္း မဟုတ္။ ႀကီးေဖာ္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အသီးအျခား ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ ေရေျမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရေျမ တို႔ကား တျခားစီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ ေမြးဖြားရာ ေဒသ တစ္ခြင္ကို ေျမလတ္ဟု ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္သား မ်ားအဖို႔ နတ္ေမာက္ သည္လည္း အညာ ပင္ျဖစ္၏။ အညာ ေဒသ၏ ပထ၀ီ သြင္ျပင္ အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၏ ေတာ၊ ေတာင္၊စိမ့္၊ စမ္း၊ ၿမိဳင္၊ လွ်ဳိ စသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကမွာ ထူးဆန္း ေထြလ်ာ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိ၏။ အေၾကာင္းေသာ္ မူကား ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားရာ ေအာက္အရပ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသ ဟူသည္မွာ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ လမုပင္၊ လတာျပင္ တို႔ႏွင့္သာ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္း ကို တန္ဆာ ဆင္ထား ေလရာ မည္သည့္ အရပ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကႀကီးသည္ စိမ္းလဲ့ေသာ ေတာတန္းတည္း ဟူေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ခု ေပၚ၌ အုပ္၍ ေနေသာ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္း တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္မွ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္းႏွင့္ ေျမႀကီးမွ ေတာတန္း ကေလးတို႔ ႏွစ္ဦးသား ဆံုမိၾကသည့္ ပံုပမာလို သူ၏ ဘ၀ သံသရာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀ သံသရာ တို႔သည္ (၁၉၃၂) ခုႏွစ္ တစ္၀ိုက္ ဆီေလာက္က တကၠသိုလ္ သမဂၢ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ၌ ဖူးစာ ဆံုစည္း မိၾကေလသည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွ ေက်ာင္းသားႀကီး အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကမွပင္ အေဆြ ခင္ပြန္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသားကို ႀကီးေဖာ္ ဟူ၍ ေခၚႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး ခင္မင္ ရင္းႏွီး လာေလေလ တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး ၿမံဳေစ့ေစ့ ႏုိင္ေလေလ ျဖစ္၍ တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ပင္လွ်င္ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ ဟုတ္ပါေလစ ဟု သံသယ ျဖစ္မိသည္။

သို႔ေသာ္ လူရွင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ဆံုၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ၏ သံသယတို႔မွာ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ တို႔ကို အျမစ္ အျပတ္ ေျပာကာ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမႈကို ျပေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ စကားမ်ား ထဲတြင္ အရည္ေပ်ာ္၍ က်လာေတာ့သည္။ ထုိသို႔ေသာ အခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ႀကီးမွ ေပါင္းၾကရသည့္ ေက်ာင္းေနဖက္ခ်င္း ျဖစ္ေစကာမူ သင္း စိတ္ မေျပာင္း ပါကလား ဟု ေတြးေတာကာ တိတ္တိတ္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ စိတ္ မေျပာင္းေလေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႕ကို အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ႏွင့္ ပို၍ သိဒၶိ တင္ရေလ ျဖစ္သည္။



ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္ အတိအက် တို႔ကို ေကာင္းစြာမမွတ္မိ။ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္ တို႔ကိုလည္း သတိမရ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းခ်င္း တို႔ကား မေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့ သလိုလို။ အတိတ္ ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕တြင္ အထင္အရွား ဇာတ္စံုခင္းလ်က္ ျပေနသည္။ (၁၉၃၁-၃၂) တစ္ခု ေလာက္က ေအာင္ဆန္း ဆိုသူ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးသည္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၏ အရိပ္ အာ၀ါသကို ခိုလံႈလာသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးေသး။

ေအာင္ဆန္း ဖိုသီ ဖတ္သီ ႏိုင္ပံု သတင္းကား ေမႊးစ ျပဳလာၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ ထုိကိစၥ သည္ မထူးဆန္း။ ေအာင္ဆန္းထက္ ဖိုသီ ဖတ္သီ ႏိုင္ေသာ တက္ထြဋ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖက္မိသည့္ေနာက္ ေအာင္ဆန္း ဆိုသည္မွာ တက္ထြဋ္ ထက္ “ခြ”မက် ဟု ကၽြန္ေတာ္ တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ေသာအခါ တက္ထြဋ္ ထက္ပင္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ထူးဆန္းေသာ သတၱ၀ါကေလး တစ္ခုသည္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသို႔ မလႈပ္မယွက္ ေရာက္လာသည္။ ထိုသတၱ၀ါမွာ အျခားမဟုတ္၊ သိန္းတင္ ေခၚ ညိဳျမ ျဖစ္သည္။

ညိဳျမ၏ ညီအစ္ကို တစ္စုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ အသိခ်ည္း လိုလိုပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ အစ္ကို ကိုစိုးတင့္ မွာ ဘိလပ္ သြားခါနီး သထံု ေက်ာင္းေဆာင္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္း ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ လည္စည္းကို ေက်မြေအာင္ ၀တ္ဆင္၍ ေမ်ာက္က ကခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သူ၏ အစ္ကို တက္ထြဋ္ ဆိုသည္ မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ စားပြဲကို မစိန္ၫြန္႔ ေဆးေပါ့လိပ္ ႏွင့္ ေဆာင့္၍ ထိုးခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သူတို႔ ညီအစ္ကို တစ္စု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဤမွ် ညႇဥ္း ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အားမရ ေသးေသာေၾကာင့္ ေပလား မသိ။

ေမာင္ထင္

အစ္ကို လုပ္သူ တို႔က ညီငယ္ ေမာင္သိန္းတင္ ကို ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေခၚလာျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ျပာပံု အတိ ျဖစ္ခဲ့ရ ေလသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး၊ ညိဳျမသည္ တစ္ေန႔ေသာ္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အား တကၠသိုလ္ သမဂၢ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ သို႔ ေခၚေလသည္။ ႐ႈေလာ့။ ဤသူကား ေအာင္ဆန္း ပင္တည္း။

ပါး႐ိုး ေငါေငါ၊ ေမး႐ိုး ခိုင္ခိုင္၊ မ်က္ေမွာင္ ကုပ္ကုပ္၊ ဆံပင္ စုတ္ဖြား၊ ႐ႈကား သိုးသိုး။ ေအာင္ဆန္း ေနေသာ အခန္းသည္ တကၠသိုလ္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ေနာက္ဆြယ္ အခန္း ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ႏွင့္ နီးလြန္း အားႀကီး ေသာေၾကာင့္ သူ၏ ဆံပင္ရွည္ေနျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ သူ႕ ဆံပင္သည္ ဆီႏွင့္ ဘီးကို ေတြ႕ဖူးဟန္ မတူ။ မသကာ ေတြ႕ဖူးသည္ ဟု ဆိုဦးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ေသာ အႀကိမ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အသေခ်ၤက၊ ႏွစ္ကပ္ သံုးကပ္ ေလာက္က ျဖစ္တန္ ရာ၏။ ယင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလွ်င္ ကဲေျပာသည္ ဟု အျပစ္တင္ ခံရဖို႔ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ေခါင္းေပၚရွိ ငွက္သိုက္က ကၽြန္ေတာ္ ကဲ၍ ေျပာထိုက္ေၾကာင္း သက္ေသ ခံလ်က္ ေနဘိသို႔။

ေအာင္ဆန္း သည္ ရွပ္အက်ႌ ဆယ့္သံုးခြဲ ဆယ့္ေလး ေလာက္ကို ၀တ္ႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ကိုယ္ ေပၚက ရွပ္အက်ႌမွာ အနည္းဆံုး ဆယ့္ေျခာက္ ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ ရွိေပမွာပ။ သူ ဝတ္ထားေသာ အက်ႌက သူ႕အက်ႌမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ ၀တ္ထားေသာ အက်ႌမွာ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အေရာင္ “ယူတီစီ” ရွပ္အက်ႌ ျဖစ္၏။ လံုခ်ည္မွာ ဘယ္လို လံုခ်ည္ဟု မမွတ္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေရြ႕ မွာ သူ႕ လံုခ်ည္သည္ ငွား၀တ္ ထားေသာ လံုခ်ည္ ျဖစ္ရမည္ ဟု ေတြးေတာ မိသည္ ကိုသာ မွတ္မိပါသည္။ လံုခ်ည္သည္ လည္းေကာင္း၊ ယူတီစီ ရွပ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ဆံပင္ ငွက္သိုက္သည္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ထူးျခားေအာင္ မဆြဲေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့။ လူထူး ဟူ၍လည္း မထင္ျမင္မိ။ “ခြ”စာ ဟူ၍လည္း မယူဆ။

သူ၏ မရယ္ မၿပံဳး ၿမံဳစိစိ အမူအရာႏွင့္ ႐ႈသိုးသိုး ခ်စ္ ရေတာ့မည့္ ပံုလိုလို၊ အျမင္ကပ္ ရေတာ့မည့္ ေယာင္ေယာင္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ျဖဴစင္ေသာ မေနာဓာတ္ ေၾကာင့္ အျမင္ကပ္ စရာ ဟု ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ မထားႏိုင္။ ညိဳျမႏွင့္ ေတြ႕စက ညိဳျမကို ခင္မင္မိ သလို ေအာင္ဆန္းအား ခင္မင္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ကား ကၽြန္ေတာ္ သည္ တကၠသိုလ္မွ လြင့္ ခဲ့ရေပသည္။ သို႔ရာတြင္ တက္ထြဋ္ ၊ညိဳျမ၊ ကို၀န္ စသည္ တို႔ႏွင့္ကား ေက်ာင္းေနစဥ္က ကဲ့သို႔ပင္ ဆက္သြယ္လ်က္ ရွိေပသည္။

ဤ အေတာ အတြင္း ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေမးေခၚ၊ ေျပာထူး၊ အမွတ္မထင္ ခဲ့သည္ က မ်ားေပသည္။ သို႔ေသာ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ တကၠသိုလ္ မဂၢဇင္း ၊ဂႏၴေလာက မဂၢဇင္း တို႔တြင္ အေရးအသား ခ်င္း ဆံုမိၾကသည္။ ထုိစဥ္က ညိဳျမ သည္ ပုဒ္မ ငါးရာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ၿခံရံေသာ ေဆာင္းပါး မ်ားကို ေရးတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔ေသာ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမ၏ ဒဏ္ကို မၿငိဳမျငင္ ခံယူရ ရွာေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ တကၠသိုလ္ မွ အနယ္နယ္သို႔ ရြက္မပါေသာ ေလွကဲ့သို႔ လြင့္ေနစဥ္ တစ္နည္း အားျဖင့္ အရာရွိ ေလာကတြင္ အကန္ခံရေသာ ေဘာလံုး ကဲ့သို႔ လိမ့္ေနစဥ္ ညိဳျမက သူ၏ ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေခါင္းေဆာင္ ပီပီ ဒဏ္ ခံယူလိုက္ေၾကာင္း စာေရးသား အေၾကာင္းၾကား ေလသည္။ ေခါင္းေဆာင္ အစစ္ဟူသည္ ေနာက္လိုက္၏ တာ၀န္ကို ယူရဲရသည္ ျဖစ္၏။ ဤအခ်က္ တစ္ခ်က္ ႏွင့္ပင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ကၽြန္ ေတာ္ တို႔၏ လူငယ္ လႈပ္ရွားမႈ ကို ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ရမည္မွာ ထင္ရွား ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ အနာဂတ္ကို လွမ္း၍ မျမင္ ႏိုင္ၾကေသး။ေအာင္ဆန္းက လူငယ္ မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ဘာလုပ္မလဲ။

ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕မိသည့္ အခါတိုင္း“ဘာလုပ္ၾကမလဲ”ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္မိသည္။ သူက ၿပံဳးျပသည္။ ထိုအၿပံဳးသည္ သူ၏ အေျဖပင္ ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အကင္းမပါး။ မရိပ္မိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပသမား တစ္စုမွာ အေတြးအေခၚ အားျဖင့္ ေတာ္လွန္ ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕ သေဘာကို ဘာမွ် နားမလည္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ တစ္ရပ္ အေနျဖင့္ လက္ခံ၏။ သို႔ေသာ္ အေဆာက္အအံု ခိုင္ၿမဲေနေသာ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး “ကြန္ကရစ္” အုတ္ခံု ကို အဘယ္ပံု အျမစ္က လွန္ၾကရ မည္နည္း။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတြင္ ေနစဥ္က ထို ျပႆနာကို မေျဖတတ္။ ေလာက လူ႕ေဘာင္တည္း ဟူေသာ တကၠသိုလ္ ၀ယ္ က်င္လည္ ရေသာအခါမွ အေျဖကို ေရးေတးေတး ျမင္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆိုင္ရာ အရာရွိ တစ္ဦး အေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ တို႔ကို ကိုယ္ေတြ႕ ဆည္းပူးခြင့္ ရရွိခဲ့ေပသည္။ ဗဟုသုတ ကို လက္ေတြ႕ ရွာၾကည့္သည္ တြင္မွ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျခခံ တို႔ကို ျပည္သူ လူထု၏ ထင္ျမင္ခ်က္ ႏွင့္ ဆႏၵအရ တိုက္ဖ်က္ ႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ရေပသည္။

ထိုနည္း အရမွာ ေအာင္ဆန္း၊ ေမာင္ႏု၊ဗဟိန္း၊ သန္းထြန္း စေသာ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္တို႔က ႏုိင္ငံေရး အရ ႀကိဳးပမ္းစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ ျပည့္အေစခံ မ်ားက စည္းလံုး ညီၫြတ္စြာျဖင့္ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ အေျခခံ တို႔ကို ဒီမိုကေရစီ အေျခခံမ်ားျဖင့္ ႏွဲ႔ေပးရန္ နည္းလမ္း ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိစဥ္က ဟသၤာတ အေရးပိုင္ ဦးကာစိ သည္ သူႀကီး လက္စြဲက်မ္း တစ္အုပ္ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာေအာင္ လုပ္ေသာ နည္းလမ္း မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ လူငယ္ အရာရွိမ်ားအား လမ္းၫႊန္ ခဲ့ေပသည္။ အနယ္နယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေစကာမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ႏွင့္ တစ္ေခတ္တည္း ေပၚေပါက္ လာေသာ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာတို႔၏ သတင္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ေနခဲ့၍ သခင္ ဘေသာင္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္ ဗစိန္၊ သခင္ ထြန္းအုပ္၊ သခင္ သန္းထြန္း၊ သခင္ ဗဟိန္း၊ သခင္ သိန္းေဖ၊ သခင္ သိန္းေမာင္၊ သခင္ စိုး၊ သခင္ ဗေဆြ စေသာ အမိ ျမန္မာျပည္ ၏ အဖူးအေညႇာင့္ မ်ားသည္ ရဲေဘာ္ ပီပီ ညီညီ ၫြတ္ၫြတ္ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ စခန္း သြားၾကမည့္ ေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ သည္ လင္မရ ဘူးေသးေသာ အပ်ဳိႀကီး ၏ စိတ္ကူးျဖင့္ စိတ္ကူး ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးတည္း။ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းသည္ စိတ္ကူး ႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္၏။

သို႔ပါလ်က္ႏွင့္ စိတ္၏ ဆြဲေဆာင္ရာ သို႔ ပါၿပီးလွ်င္ တစ္ေန႔ ေသာအခါတြင္ အုပ္စုသူႀကီး စည္းေ၀းပြဲ တစ္ခု၌ သူႀကီးေခတ္ ကုန္၍ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔က ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ေသာ ေက်းရြာ ေခါင္းေဆာင္ ေခတ္သို႔ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲတည္း ဟု ႏုိင္ငံေရး ဆန္ဆန္ တရားကို ေဟာမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခု ျပန္ေျပာင္း၍ ေတြးလိုက္သည့္ အခါ ကညင္ငူ၊ အင္ပင္၊ ထူ (အင္း)၊ ကပ္ခို၊ သက္ကယ္တန္း၊ ေညာင္က်ဳိး၊ ေနာက္မီး၊ ေရလဲ၊ တေပကုလား၊ ကတုကၠမ၊ မဲဇလီ၊ ဖက္ရဲ၊ တန္းလြဲရြာမ၊ ကင္းေတာင့္ႀကီး၊ ေဖာင္းကား၊ ပဒင္းကၽြန္း၊ ငေမာက္ေခ်ာင္း စေသာ ၿမိဳ႕နယ္ အသီးသီး တို႔၏ ေက်းရြာ အုပ္စု အသီးသီး တို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဖူးစာဆံု ခဲ့ရသည့္ သူႀကီးမင္း တို႔ကို လာမည့္ ေခတ္ေျပာင္း ေခတ္လြဲမ်ား အတြက္ အသင့္ျပင္ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရြာသူႀကီး လက္စြဲ က်မ္းက ၫႊန္းဆို ထားေသာ ေက်းရြာ ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ တာ၀န္မ်ားကို ေက်ႁပြန္ေအာင ္ေဆာင္ရြက္၍ တိုင္းသူျပည္သား တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား သင့္ေၾကာင္း ေဟာၾကား မိသည္ကို သတိရမိ ပါေသးသည္။

ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပင္းထန္ လာေလေလ ကၽြန္ေတာ္လည္း အနာဂတ္ကို တသီႀကီး ေျမႇာ္၍ ၾကည့္မိ ေလေလ။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သနားမိ ခဲ့ေသး၏။ အေၾကာင္းေသာ္ တစ္မူကား ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသမွ်ကို သူႀကီးမင္းမ်ား သေဘာမေပါက္ ၾကေသာေၾကာင့္ တည္း။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ အဖို႔ကား ၎တို႔သည္ သေဘာေပါက္ သည့္ တမလြန္ ဟိုဘ၀သို႔ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္တန္ရာသည္။ ထုိေခတ္မူကား သူတို႔ သေဘာ မေပါက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပင္ပန္း ရေပသည္။

တစ္ေန႔ေသာ္ စိတ္ ခပ္ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္မို႔ ဌာနဆိုင္ရာ စာေမးပြဲ ေအာင္လိုလည္း ေအာင္ေစ၊ မေအာင္ လိုလည္း က်ေစ၊ စာေမးပြဲ ေျဖရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၌လည္း လည္ပတ္ရင္း ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ေလသည္။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လွ်င္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀က ေသာက္ခဲ့ဖူးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သို႔ အရင္ ၀င္မိသည္။ ထို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကား စေကာ့ေစ်းတြင္ ရွိသည္။ ထုိဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ ေအာင္ဆန္း သည္ မလွမ္းမကမ္း မွ ၀င္လာသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါက ေရးသားခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခု ဒုတိယမၼိ ထပ္မံ ေရးသားေသာအခါ ေအာင္ဆန္းသည္ ကတံုး ဆံေတာက္ မက်တက် ဆံပင္ တိုတို ညႇပ္ထားသည္ ကို ေတြ႕ရ၍ အေတာ္ပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေပသည္ ဟု ခ်ီးမြမ္း မိေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕အား ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္မိသည္။ သူက မတုန္မလႈပ္။ စကားကို ေလးလံုး ျပည့္ေအာင္ ေျပာလိုသည့္ လကၡဏာ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တြင္း၌ကား ထုိေခတ္ လူငယ္စု တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈ တို႔ကို ခေရေစ့ တြင္းက် ေမးၾကည့္ လို၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာသည္ ေမးသင့္ေသာ ေနရာ မဟုတ္။ ေအာင္ဆန္းကား ႀကီးက်ယ္ နက္နဲေသာ အႀကံ တစ္ခုကို ေတြးေတာ ေနသည့္ ပမာ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေမးထိုက္သည္ ကိုပင္ ေမးမိျပန္၏။ ေအာင္ဆန္းကား ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္။ ခ႐ုမွာ အဆံ၊ လူမွာ အႀကံ ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေပး၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္ မ်ားကို မမွတ္မိ၊ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္ တို႔ကိုလည္း မမွတ္မိ။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းခ်င္းတ အျဖစ္အပ်က္ တို႔သည္ အတိတ္ ကာလတည္း ဟူေသာ တင္းတိမ္ အၾကား ထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္အား ယေန႔တိုင္ ကိုယ္ထင္ ျပလ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္မွ အျပန္ ဟသၤာတကို ၀င္၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဟသၤာတၿမိဳ႕ ရပ္ကြက္ တစ္ခု၌ မီးေလာင္ၿပီးစ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေရးပိုင္ ဦးကာစိႏွင့္ ဟသၤာတသို႔ ေျပာင္းလာ ကာစ ရာဇ၀တ္၀န္ မစၥတာ ေဇဗီးယား တို႔သည္ မီးေလာင္ေျမကို သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈေနခ်ိန္ ျဖစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္ကား ဦးကာစိကို ၀င္၍ ႏႈတ္ဆက္ရန္ မီးေလာင္ေျမ သို႔ သြားခဲ့၏။ ဦးကာစိႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ ဦးကာစိက ကၽြန္ေတာ့္အား မစၥတာ ေဇဗီးယားႏွင့္ မိတ္ဆက္ ေပး၏။ ထိုမွ တစ္ဖန္ မိမိ ႐ံုးထိုင္ရာ ေဒသသို႔ ထြက္ခဲ့ျပန္သည္။ မ်ားမၾကာမီပင္ ဟသၤာတ ရာဇ၀တ္၀န္ မစၥတာ ေဇဗီးယား ဆိုသူမွာ ေအာင္ဆန္းအား ဆုေငြ ငါးက်ပ္ ထုတ္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္သည္ဟု ၾကားရေလသည္။ ဆုေငြ ငါးက်ပ္ ဆိုသည္မွာ ရယ္စရာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏုိင္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ မသိ။ “ေနေသးသပ ၿခံဳထဲက” ဟူေသာ စိတ္မ်ဳိး ေပၚလာပါသည္။ မစၥတာ ေဇဗီးယား အေပၚ စိတ္ခုေသာ စိတ္မ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူမ်ဳိးႀကီး က အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူ လူမ်ဳိးကေလး တစ္မ်ဳိးကို ေစာ္ကားျခင္း ျဖစ္သည္ ဟူ၍ကား စိတ္ထဲတြင္ “ေတး” မိသည္ကို ၀န္ခံလိုပါသည္။

မခံခ်င္ေသာ စိတ္၊ အ႐ံႈး မေပးလိုေသာ စိတ္၊ မွန္သည္ ဟု ယူဆ မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဇြတ္ထုိး လုပ္လိုေသာ စိတ္၊ ငါ မွားလွ်င္ ငါ့ေဆာ္၊ သူ မွားလွ်င္ သူ႕ ေဆာ္မည္ ဟူေသာ စိတ္။ ထိုစိတ္ တို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရခိုင္ျပည္သို႔ လြင့္ ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မယ္တစ္ရြာ ေမာင္ တစ္ၿမိဳ႕ မွ်မက သူက ေျမာက္ ၀င္႐ိုးစြန္း ေရာက္ေနခ်ိန္၀ယ္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ ၀င္႐ိုးစြန္းသို႔ ေရာက္ေနဘိ သကဲ့သို႔ ရွိျပန္ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္ ျငားလည္း သူ႕ သတင္းကို နားစြင့္မိသည္။

ထိုစဥ္က ပုလိပ္ဌာနမွ ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုး အတြက္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ အစီရင္ခံစာ မ်ားကို အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕သို႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္စာ အေနျဖင့္ ေပးပို႔ ေလ့ရွိသည္။ ထို လွ်ဳိ႕၀ွက္ အစီရင္ခံစာ မ်ားတြင္ ေရနံေျမ သခင္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို ဖတ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သတင္းမ်ားမွာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ရန္ကုန္၌ ၿငိမ္သက္ သည္ႏွင့္ အမွ် အရပ္ရပ္ ၌ကား အထူး ထႂကြ လႈပ္ရွားေနသည္။

သို႔ပါ လ်က္ႏွင့္ ေအာင္ဆန္း၏ လႈပ္ရွားမႈကို အစီရင္ခံစာ ထဲ၌ မေတြ႕ရေခ်။ ယင္းသို႔ မေတြ႕ရျခင္း မွာ မဆန္းပါ။ အေၾကာင္း မူကား ေအာင္ဆန္း ေဖာမိုဆာ သို႔ ေရာက္ေနၿပီ ဟူေသာ ပါးစပ္ သတင္း သည္ ရခိုင္ျပည္ ၌ ေခ်ာင္က် လွေသာ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ သို႔ ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အေနာက္ႏိုင္ငံ စစ္သတင္း တို႔သည္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရး ကို ၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ယူသည္။

(၁၉၄၁) ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၈) ရက္ေန႔ ပါးလ္ဟာဘာ ကို ဗံုးက်၍ (၁၂) နာရီ ခန္႔မွ် အၾကာ တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခြင့္ရ ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကို အျခားသူ တစ္ဦးအား ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာစြာ ႏွင့္ လႊဲေပး ခဲ့ေလသည္။ (၁၉၄၁) ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ (၂၀) ရက္ေန႔ မွ (၂၆) ရက္ေန႔ အထိ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သားအမိ သားအဖ တစ္ေတြ ေတာင္ကုတ္ မွ ပန္းေတာင္း သို႔ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ညတြင္ ေရေပၚႀကီး ၌ စခန္း ခ်သည္။ ထုိစခန္း ေရာက္လွ်င္ပင္ အိပ္ရာ ေပၚသို႔ ပစ္လွဲ လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ငိုက္ေလာက္ အိပ္ေမာက် သြားစဥ္ အိပ္မက္ ထဲတြင္ သခင္ ထြန္းအုပ္၏ အသံကို ၾကားရပါသည္။ သူ၏ အသံမွာ ရခိုင္ ႐ိုးမ ေတာင္တန္း တစ္ခုလံုး ဟိန္းသြား ပါသည္။

အခ်ိန္မွာ ည (၉) နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ ရွိဦးမည္။ ေတာႀကီး မ်က္မည္း ထဲတြင္ ထံုးစံ အတိုင္း ဆိုလွ်င္ သမင္က ေဟာက္၍ ေခ် (ဂ်ီ) က ေတာက္သံ ၾကားရဖို႔ ရွိသည္။ သို႔တည္း မဟုတ္ ဆင္အုပ္မ်ား ၀ါးပိုး၀ါး ကို စားသည့္ အသံ ၾကားရဖို႔ ရွိသည္။ သို႔တည္း မဟုတ္ က်ားဟိန္းသံ ကို ၾကားရဖို႔ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ “ရဲေဘာ္တို႔”ဟူေသာ အသံသည္ ပဲ့တင္သံ ထပ္သြားသည္။ ၾကက္သီး ေမြးညင္းကို ထေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အိပ္ရာမွ ေငါက္ကနဲ ထလိုက္သည္။ ဘာသံပါလိမ့္။ ခ်ယ္ရီပန္း ပြင့္ရာ ေဒသမွ ျဖစ္ေသာ တိုက်ဳိၿမိဳ႕မွ အသံလႊင့္ လိုက္သည့္ သခင္ ထြန္းအုပ္၏ အသံ ထၾကေလာ့ ႂကြၾက ေလာ့ ခ်ၾကေလာ့။ ေတာႀကီး မ်က္မည္း ထဲ၌ ေရဒီယို ကို အစြမ္းကုန္ အသံဖြင့္ ထားသည္။ ေရဒီယို ဖြင့္သူ မွာ ပီဒဗလ်ဴဒီ ဌာန ဟု ေခၚေသာ ျပည္သူ႕ လုပ္ငန္း ဌာနမွ အိုဗာဆီယာ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။

ေတာႀကီး ေတာင္ႀကီး ထဲတြင္ ၿဗိတိသွ် ဥေရာပ စက္ကြင္း မွာ တဒဂၤ မွ် လြတ္ေသာ ေနရာကို က်က်နန ေရြးခ်ယ္ ၍ ေတာ္လွန္ေရး တရား တို႔ကို အားရ ပါးရ နာသူ မွာ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စက္ ယႏၲရား ထဲမွ ေသးငယ္ေသာ ၀က္အူ တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေသးငယ္ေသာ ၀က္အူမို႔ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ဟု မထင္ ပါႏွင့္။ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ကို ၾကည့္ပါ။

အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထို အိုဗာဆီယာ ကို ေကာင္းစြာ မသိပါ။ သူ႕ကို ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ ၌ ေတြ႕ရသည္ ဆို႐ံုမွ် ေတြ႕လိုက္ရသည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ျပန္၍ ေတြ႕ဆံု ရသည္ တိုင္ေအာင္ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိ ခ်င္မွ မွတ္မိမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သူ႕ကို မွတ္မိခ်င္ မွ မွတ္မိမည္။ ထုိညက ေရေပၚႀကီး ၌ စခန္းခ် ခ်ိန္မွာ ညအခ်ိန္ ျဖစ္၍ ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္း ေတာစခန္း ထဲတြင္ သူႏွင့္လည္း လူခ်င္း မဆံု ႏိုင္ပါ။ သို႔ပါလ်က္ ႏွင့္ သူ႕ စိတ္ဓာတ္ကို မည္သို႔ ၾကည့္ရ မည္နည္း။

ဤသို႔ ေစာဒက တက္လိုသူ ရွိလွ်င္ တက္ထိုက္ ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ထို အိုဗာဆီယာ က ေတာႀကီး မ်က္မည္း ထဲ၌ ေရဒီယို အစြမ္းကုန္ ဖြင့္၍ နားေထာင္ျခင္း အဓိပၸာယ္ ကို ကိုယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္မိ ေသာေၾကာင့္ ယင္းသို႔ ေျပာမိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခုအခါ အရာရွိကို ႏုိင္ငံေရး သမား အခ်ဳိ႕ တို႔က မ်ဳိးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ သလိုလို ဆက္ဆံ ေလ့ရွိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကလည္း ႏိုင္ငံေရး သမား တိုင္း အမ်ဳိးကို ခ်စ္သည္ ဟု မယူဆ။ သို႔ေသာ္ ထုိ အိုဗာဆီယာ ၏ အျဖစ္၌ သူ၏ ရင္တြင္း သို႔ ၀င္ၾကည့္ လွ်င္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ သခင္ ေအာင္ဆန္း ကို မည္မွ် စိတ္ေစာ ေနေၾကာင္း အထင္အရွား ေတြ႕ရ ေပလိမ့္မည္။

ထုိစဥ္က မ်ဳိးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ သားရတနာ တို႔သည္ သခင္ ေအာင္ဆန္း ၏ ပေယာဂ ေၾကာင့္ ထုိမွ်ေလာက္ စိတ္ မာန္ဖီလ်က္ ရွိၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သခင္ ထြန္းအုပ္ ၏ အသံလႊင့္ခ်က္ ကို အစအဆံုး နားေထာင္ ၾကည့္သည္။ လြတ္လပ္ေရး ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ထဲတြင္ သခင္ ေအာင္ဆန္း ပါ၀င္လ်က္ ရွိသည္ ကို သိရေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ငိုက္ျမည္း ေသာ ဦးေႏွာက္ ထဲတြင္ ၿဗိတိသွ် စစ္သည္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာ သြားေသာ ေျခသံမ်ား ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ လာၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ ေနရင္း ဌာနကို ျပန္၍ ေရာက္သြား အခ်ိန္ ၌ကား လြတ္လပ္ေရး ဗမာ့ တပ္မေတာ္ သတင္း၊ ေအာင္ဆန္း သတင္း၊ သံုးေရာင္ျခယ္ အလံ သတင္း၊ ဗိုလ္လွေဖ (ဗိုလ္လက်္ာ) ကို ႀကိဳးမိန္႔ ေပးေသာ သတင္း စသည္ တို႔သည္ ေရဒီယို မွ တစ္ဆင့္ အရပ္ ထဲတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ ေနခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္၌ကား ကၽြန္ေတာ္၏ ေနရပ္သည္ ဘီအိုင္ေအ ၏ ေရွ႕ေျပး ျဖစ္ေသာ ဘီအိုင္ေအ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ႏွင့္ ေရာ လႊတ္ေသာ သံုးေရာင္ျခယ္ လက္ပတ္၀တ္ အေရးေပၚ သခင္ အသစ္ စက္စက္ ျဖစ္ေသာ ဘီအိုင္ေအ အတု တို႔က ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ အိမ္ေရွ႕ေပါက္ မွ တက္၍ မုဒိမ္း က်င့္ျခင္း ကို ခံလိုက္ ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ စိတ္တြင္ က်ိတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုေအာင္ဆန္း တမ္းတ မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘိုးဘိုးေအာင္ ကဲ့သို႔ ေပၚမလာပါ။ ဘီအိုင္ေအ တပ္ အစစ္ မွ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ေသာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ တာ၀န္ခံ တို႔ လာေရာက္ သည့္ အခါမွ ရပ္ရြာ အနည္းငယ္ ေအးသြား ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ေအာင္ဆန္း ျပန္၍ ေတြ႕ရန္ လမ္းကား မ်ားစြာ မရွိေခ်။ ေတြ႕ျပန္ ပါလွ်င္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာထားမွာ ယခင္ ကထက္ ႐ႈသိုးသိုး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ စစ္သား စုေဆာင္းေရး အတြက္ ဗိုလ္သိမ္းေဆြ ယူလာေသာ စာရြက္စာတမ္း တို႔၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာမွာ ႐ႈသိုးသိုး မဟုတ္ေခ်။ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အျဖစ္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိလာေလၿပီ ဟု ထင္မိသည္။ သူ႔ပံုကို ၾကည့္ရ ေသာအခါ စစ္သား႐ုပ္ ေပါက္ေနၿပီ ကို ေတြ႕ရသည္။

ငါ့လူက ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ ေတာ့လည္း အၿမဲတမ္း တစ္မိုက္ ေလာက္ေတာ့ ျမင့္ေနမွာ ပါပဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်က် ႏွင့္ ေတြးမိ၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ မ်က္ႏွာေပး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပန္ေသာ္ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုကို ေတြ႕မိ သလိုလို ရွိ၏။ ထို အခ်က္ကား အျခားမဟုတ္၊ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ စစ္ဦးမွ ပါလာေစကာမူ သူသည္ သူ၏ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေန ကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသူ မဟုတ္ ဟူေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။

ဂ်ပန္ေခတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘ၀၌ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့သမွ် မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာထား သည္ အလို မျပည့္သည့္ မ်က္ႏွာထား သာလွ်င ္ျဖစ္ဘိသည္။ သူ၏ အၾကည့္မွာ အေ၀းသို႔ ငံ့လင့္ေသာ အၾကည့္ ျဖစ္သည္။ သူက မိတ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္၍ ၾကည့္သည္ ဆိုပါေတာ့။ ထုိအခါ မိတ္ေဆြက သူသည္ မိတ္ေဆြကို ၾကည့္ေနသည္ ဟု ထင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္၊ မိတ္ေဆြ ၏ မ်က္ႏွာကို ေဖာက္ထြင္း၍ ေ၀းလံေသာ အရပ္သို႔ ေမွ်ာ္မွန္း ေယာင္ယမ္းကာ ၾကည့္ေနသည္ ဟု ထင္မိ ေပလိမ့္မည္။ ဤအၾကည့္မွာ စိတ္ ထဲတြင္ ဟာေနေသာ အၾကည့္ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ အမွန္ပင္ စိတ္ဟာ ေနေပ လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နည္း။ သူသည္ အေျခခံ သေဘာ အားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ သမား ျဖစ္၏။ ေအာင္ဆန္းကို ႏိုင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းသူ အျဖစ္ျဖင့္ ပက္ပင္းပါ ေတြ႕လိုက္ သူမ်ား အဖို႔ သူသည္ အ႐ိုင္း ပကတိႏွင့္ တူေကာင္း တူေပလိမ့္မည္။ ဥပမာ ဒဂုန္တာရာ ၏ ေအာင္ဆန္း အ႐ိုင္း ——-ကိုၾကည့္။ ႐ိုင္းသည္မွာ မွန္ေပ လိမ့္မည္။ တိုက္ျခင္း ခိုက္ျခင္းသည္ အ႐ိုင္း ဘ၀၏ လုပ္ငန္းျဖစ္၏။ မလြတ္လပ္ေသာ ဘ၀၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တိုက္ရ ခိုက္ရ ဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထို တိုက္ခိုက္ ေနေသာ အခိုက္အတန္႔ ၌ ကၽြန္ေတာ့္အား လူယဥ္ေက်း ဟု ေထာမနာ ျပဳလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဆဲသည္ထက္ နာမည္ ျဖစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ေအာင္ဆန္း တိုက္ပြဲ ဆင္ေနစဥ္ သူ႕အား လူယဥ္ေက်း ဟု ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေခၚေ၀ၚလွ်င္ သူလည္း အမွန္“ေဒါေဖာင္း”မည္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ပင္ကိုယ္ ပဋိသေႏၶ စိတ္ ကို အကဲခတ္ ၾကည့္လွ်င္ အႏုပညာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ လိုေသာ စိတ္ကူးယဥ္ သမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိၾက ရေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အေနျဖင့္ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္း၌ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္စြမ္း ထက္ပါ သနည္း။ ဤအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္း ေရာက္မွ ထင္ရွား ေပၚလြင္ေအာင္ ျပပါရေစ။ ယခု စကား အလ်ဥ္းသင့္ သမွ် ေျပာရေသာ္ ေအာင္ဆန္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္ သမား ပီပီ ျမန္မာျပည္သို႔ သူ၏ ဗမာ့ တပ္မေတာ္သား မ်ားႏွင့္ အတူ ခ်ီတက္ရာ၌ သူ စိတ္ကူးယဥ္ ထားသလို ျဖစ္ရမည္ ဟု မွန္းဆ ထားဟန္ တူ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးသာ တည္း။ လက္ေတြ႕၌ အငတ္ သခင္ႏွင့္ တမတ္ သခင္ တို႔သည္ ဘီအိုင္ေအ ဟူေသာ အေရၿခံဳ၍ စပါးပံုကို တက္၍ လုၾက ကုန္၏။ ကုလားကို ႐ိုက္ၾက ကုန္၏။ တ႐ုတ္ကို ႏိႈက္ၾက ကုန္၏။ ကရင္ကို တိုက္ၾက ကုန္၏။ ေရခ်ိန္ တက္လာ ေသာအခါ ဗမာ ဗမာခ်င္း ကိုလည္း ႐ိုက္ႏိႈက္ တိုက္ခိုက္ ၾကျပန္၏။ ထုိအခါ ဂ်ပန္တို႔က ဗမာတို႔၏ ပါးကို ႐ိုက္ၾက ေလကုန္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ယင္းသို႔ လက္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ မ်ဳိးကို စိတ္ကူးထဲ၌ ထည့္၍ ၾကည့္ခဲ့လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ ပင္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ဖေနာင့္စာ ေကၽြးေန ၾကသည္ကို ဂ်ပန္က အေပၚမွာ ခြစီး၍ လက္သည္းခြံ ခြာေနေလၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ ပင္လွ်င္ မီနာမီ (ဗိုလ္မိုးႀကိဳး) ၏ အႀကိမ္း အေမာင္း ကို ခံယူ ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေလာ။

ျမန္မာျပည္ တြင္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏွင့္တကြ ဂ်ပန္ ဧကရာဇ္ ဘုရင္ မင္းျမတ္ ၏ တပ္မေတာ္ သည္ ၀င္ေရာက္ လာေလၿပီ။ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ ဟု ဂုဏ္ ဟိတ္ ေတဇာ ထြန္းေျပာင္ စြာေသာ ဗမာ့ ရင္ႏွစ္ သားရတနာ တို႔ ၀င္ေရာက္ လာေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ေဇယ် တို႔ ခ်ၾကကုန္၏။ ဂ်ပန္ ႏွင့္ ဗိုလ္ လက်္ာ တို႔ ႏွက္ၾက ကုန္၏။ ဂ်ပန္ ႏွင့္ ဗိုလ္ ေက်ာ္ေဇာ တို႔ ေဆာ္ၾက ကုန္၏။ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သား တို႔ကား ၾကားထဲက အေခ်ာင္ အတီး ခံရသည့္ အႀကိမ္ ေပါင္းမွာ မေရ မတြက္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း က ဂ်ပန္ စစ္ဦးစီး ဌာနခ်ဳပ္ အား ေတာင္းဆို၏။ ထုိ ေတာင္းဆိုခ်က္ မွာ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔က ဦးစီး ေခါင္းေဆာင္ ျပဳ ၍ ဗမာျပည္ တြင္ ေက်းရြာ နယ္ပယ္ သို႔ သိမ္းပိုက္ေရး ကို စီမံရန္ ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ ေတာင္းဆို လိုက္သည္ ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂ်ပန္ အသိုက္ အ၀န္း မွာ ရာဇမာန္ ရွ ေလေတာ့သည္။

တစ္ေန႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဗိုလ္လက်္ာ တို႔ကို ဦးတည္၍ တာ၀န္ခံ တို႔အား ဗိုလ္မိုးႀကိဳး က ဆင့္ေခၚ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏွင့္ ဗိုလ္လက်္ာ တို႔ လူသိုက္ သည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး စံျမန္းရာ အိမ္ေတာ္သို႔ အဖူး အေမွ်ာ္ ညီလာခံ ၀င္ ၾကေလ၏။ ထိုအိမ္မွာ ယခု ၿဗိတိသွ် သံ႐ံုး တည္ရာ ေနအိမ္ ျဖစ္သည္ ထင္၏။ အိမ္ထဲရွိ ဧည့္ခန္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ တစ္သိုက္ ၀င္သြား ၾကေသာ အခါ အေစာင့္ တို႔က အခန္း တံခါးကို လံုေအာင္ ပိတ္ ေလသည္။“အဲဒီ အခ်ိန္က က်ဳပ္ တို႔ေတာ့ ဒီတစ္ခ်ီ မွားသြားၿပီ လို႔ တြက္ မိတာပဲ”ဟု ဗိုလ္လက်္ာ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား ျပန္ေျပာ ဖူး၏။ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး သည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း၍ အေပၚထပ္မ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔အား ေငါက္ငမ္းကာ ဂ်ပန္ ဓားလြတ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ထိုးမည့္ဟန္ ျပဳ၏။ ဂ်ပန္ ဟူသည္မွာ ေၾကာက္တတ္သူ ကို ၿဖဲေျခာက္ ေသာ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးတည္း။

ဤေနရာ မ်ဳိး၌ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး သာလွ်င္ မိုးႀကိဳး အစစ္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုစဥ္က ပင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အား မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲ့မည္ အမွန္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး၏ ဓားလြတ္ႀကီး ဟိုရမ္း သည္ရမ္း ရမ္း ေနခိုက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သည္လည္း သူ၏ ဓားလြတ္ ကို ဆြဲကိုင္ လိုက္ေလသည္။ ယေန႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္မွာ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဓားလြတ္ကို ဆြဲကိုင္ လိုက္ျခင္း ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။

သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ဓားလြတ္ကို ဆြဲရဖို႔ ကံၾကမၼာ ႀကံဳလာခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဘီအိုင္ေအ ေရာေက်ာ္ တို႔၏ ဒုကၡ၊ ဂ်ပန္ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈ ဒုကၡတို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ တည္း ဟူေသာ သဲေသာင္ျပင္ ၀ယ္ သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္ သဲပံုေစတီ ကို လက္ေတြ႕ နိယာမ တရားတည္း ဟူေသာ လိႈင္းတို႔သည္ ပုတ္ခတ္ ဖ်က္ဆီး လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘီအိုင္ေအ ေခၚ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ဘီဒီေအ ဟု ေခၚေသာ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ အျဖစ္သို႔ အသစ္ ျပန္လည္ ပံုသြင္းရျပန္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကို ခင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ သား ရဲေဘာ္မ်ား ကို ခင္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခင္မင္ သည္ႏွင့္ သူ၏ သား ရဲေဘာ္မ်ား ကလည္း သူ႕ကို ခင္မင္ လိမ့္မည္ဟု ယံုမွတ္ မိ၏။ သို႔ေသာ္ သား ဟူ၍ပင္ ဆိုရျငားလည္း သားဆိုး သားမိုက္ ဟူ၍ ရွိတတ္ ေသးသည္ကို မေတြးမိ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါက စိတ္ကူးယဥ္ သမား မဟုတ္ခဲ့ ပါေလသေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီအိုင္ေအ ကို ဘီဒီေအ ဟု ေျပာင္းလိုက္ ေသာအခါ အရိပ္အျခည္ကို နားမလည္ ရွာေသာ သားဆိုး သားမိုက္ လက္တစ္ဆုပ္ ေလာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အား ဓားႀကိမ္း ႀကိမ္းသည္ ကို နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရ၏။ ဘုရား ဘုရား ငါ နားၾကား လြဲေလသလား။

မလြဲပါ။ “ငပန္႔ကို မေဆာ္ရရင္ ငမိုးကို ေဆာ္ ရလိမ့္မယ္ေဟ့” ထိုစကားကို ေျပာေသာ ထိုသူငယ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေတြ႕ ရသည္မွာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီ။ သူ၏ သတင္း အစအန လည္း မၾကားရ ေတာ့ပါ။ စိတ္လိုက္ မာန္ပါ ေျပာဆို၍ စိတ္လိုက္ မာန္ပါ တပ္ထဲမွ ထြက္သြား ပါသည္။ တကယ္တမ္း မွာမူ သူ ဘာမွ် လုပ္ကိုင္ ႀကံစည္သည္ ဟု မေတြ႕ရပါ။ တပ္ထဲက ထြက္သည့္ေန႔ မွစ၍ မိဘ လက္ငုတ္ ကုန္သည္ လုပ္လ်က္ ရွိသည္ ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထုိစဥ္က ထြက္လာေသာ ထိုစကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ပစ္၍ မရပါ။ ထိုသူငယ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမခြဲ ၾကမီ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အား ႏႈတ္ဆက္ စကား ေျပာလိုက္ ပါေသးသည္။ “ရဲေဘာ္ မင္းက ဂ်ပန္ကို ေဆာ္ဖို႔ တစ္ခုတည္း သာ စိတ္ထဲမွာ မႊန္ေနတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ မၾကည့္ တတ္ေသးဘူး။ ဘီဒီေအ ဖြဲ႕တာ အေၾကာင္း တစ္ခု ရွိမယ္ကြ။ ဒီေတာ့ မင္း ဒီစကားမ်ဳိးကို မသိ မလိမၼာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ ေရွ႕မွာ မေျပာနဲ႔”သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘာမွ် ျပန္ မေျပာဘဲ မိႈင္ေတြ၍ ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ၾသ၀ါဒကို သေဘာေပါက္ ေလသေလာ၊ မေပါက္ေလ သေလာ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲ ႏိုင္ပါ။ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရး ၌မူ သူႏွင့္ သူ၏ ညီအစ္ကိုေတာ္ မ်ား အားလံုး ပါ၀င္ကာ ဘီဒီေအ တည္ ေထာင္သည့္ ေန႔မွ စ၍ စီလား ရိုက္မႈေၾကာင့္ အေပါင္း အေဖာ္ တစ္ဦးကို ဂ်ပန္ တို႔က လက္ဖ်ံ႐ိုး အဆစ္ လြဲသည့္ တိုင္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ စစ္သည္ ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သတိရ လ်က္ပင္ ရွိပါသည္။

ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ရဖို႔ ကိန္း ကလည္း ႀကံဳေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ပုလိပ္ အရာရွိ တစ္စု ကလည္း ဂ်ပန္ စစ္ဘက္ ဆိုင္ရာ တို႔ကို ေခၚ၍ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ႏွင့္ အာရွ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ သခင္ တို႔အား အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ျပကာ လက္ညႇိဳး ထိုး၍ ေနေသာ ကိစၥလည္း ေပၚလာၿပီ။ မိမိ၏ ၿမိဳ႕ေရး ရြာေရး အတြက္ စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနသည့္ အထဲမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေခၚယူေသာ သံႀကိဳးစာ အမိန္႔စာ အတန္တန္ တို႔ေၾကာင့္ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေလး ႏွင့္ အာရွလူငယ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ညီ (ႏွစ္ဦး စလံုး ဂ်ပန္ အသတ္ခံ ရသူမ်ား) အား သတိ ၀ီရိယ ႏွင့္ ေနထုိင္ရန္ မွာၾကားၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ပါသည္။

ထုိအခ်ိန္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေျမာင္းျမသူ ေဒၚခင္ၾကည္ ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးစ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေယာက္ဖ ေမာင္သိန္းလွ လည္း ေျခာက္စ ေထာင္ေနေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည္။ ေမာင္သိန္းလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၍ သူ႕ဓာတ္ေၾကာ ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သင့္သေလာက္ နားလည္ ပါသည္။ သူ ေပ်ာ္တတ္သည္၊ ရႊင္တတ္သည္။ ေနာက္တတ္သည္။ ေျပာင္တတ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ အဘယ္မ်ွပင္ ေျခာက္စေထာင္ ေထာင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေတြ ကေတာ့ ရယ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေမာင္သိန္းလွကို ၾကည့္၍ ရယ္မိရင္း က ေနာင္ေရးကို တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ေတြးၾကည့္ မိပါသည္။ ေနာင္ေရး ဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေရးခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ ပူးကပ္ေနေသာ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္ေထာင္က် သည္ႏွင့္ တစ္မ်ဳိးသားလံုး အေရးဟာ ၍ သြားေလမလား။ ေမာင္သိန္းလွ ေျခာက္စ ေထာင္ သလို ေဒၚခင္ၾကည္ ေျခာက္စ ေထာင္ ေလမလား။ စိတ္ဆိုး လိုသူတို႔ ဆိုးၾကပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာမူ သည္လိုသာ ေတြးမိသည္။ ဘြင္းဘြင္း ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တြင္း ၀ယ္ သည္လို သံသယ မ်ဳိး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေ၀းသို႔ ငံ့လင့္ေသာ မ်က္စိကိုၾကည့္။ ေဒၚခင္ၾကည္၏ သိမ္ေမြ႕ေသာ မ်က္စိကို ၾကည့္၊ သည္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ လိုက္ျပန္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ မဖြယ္ရာ ေသာ သံသယ တို႔သည္ အရည္ေပ်ာ္၍ က်သြား ျပန္ေလသည္။ အမွန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရင္တြင္း၌ စိတ္ဆာ၍ ေနသည္။ သူ၏သား ရဲေဘာ္မ်ား အတြက္ စိတ္ဆာ ေနသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္၊ ဂ်ပန္ ညႇဥ္းပမ္းမႈ ေၾကာင့္ စိတ္ဆာ ေနသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္၊ သည္ႏွစ္ခ်က္ အေပၚတြင္ စိတ္အာ႐ံု စူးစိုက္ ေနခ်ိန္၌ အတြင္းမီး အျပင္မထုတ္၊ အျပင္မီး အတြင္း မသြင္းသူ ပါရမီ ျဖည့္ေဖာ္ ျဖည့္ဖက္ ေဒၚခင္ၾကည္ ဟူ၍မွ် မရွိလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေနာက္ထပ္ ဓားလြတ္ကို ဆြဲရဖို႔ ရွိေနသည္။ သည္တစ္ခါ ဓားလြတ္ ဆြဲလွ်င္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး ေရွ႕၌ ဆြဲရေတာ့မည့္ မဟုတ္ ဂ်င္နရယ္က ၀ါဘီ၏ ေရွ႕တြင္ ဆြဲရခ်ိမ့္မည္။ ထိုအခါ မီးပြင့္ လိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ မွ်ပင္ မေတြး၀ံ့ေတာ့ပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဇနီး ေမာင္ႏွံ သည္ အိမ္ေထာင္ ေရး သုခကို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစြာ ရွိၾကျခင္း သည္ပင္လွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အတြက္ အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ေစသည္ ကို ဇနီး ေမာင္ႏွံႏွစ္ ဦးအား ေတြ႕လိုက္ ရသည့္ ခဏ၌ ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အကဲျဖတ္ မိပါသည္။

ေဒၚခင္ၾကည္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ပိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အလုပ္ခြင္ ကို ပိုင္သည္။ သို႔ ေသာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလုပ္ခြင္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ေဒၚခင္ၾကည္၏ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ဇနီး ေမာင္ႏွံကား မိမိတို႔ ဆိုင္သာ ဆိုင္ေသာ္လည္း မပိုင္ေသာ အေရးတြင္ ၀င္၍ မစြက္ၾကေခ်။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ျဖစ္ထိုက္ေသာ အဂၤါရပ္တြင္ ဤအခ်က္သည္ သာမည ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အေရး အႀကီးဆံုးေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို မပိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တို႔သည္ တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး က်ဆံုးလ်က္ ရွိသည္ကို မ်က္ေမွာက္ ရာဇ၀င္က သက္ေသ ခံေနသည္။

ရန္ကုန္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္စတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သတင္းကို ေထာက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အကဲကို ခတ္ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေသာ အေျဖ ထြက္လာသည္ တြင္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္သက္ လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေမာင္သိန္းလွကို ရန္ကုန္၌ တေအာင့္ေလာက္ ေတြ႕ရေသာအခါ “ေဟ့ ေဒၚခင္ၾကည္ ကေတာ့ မင္းလို မဟုတ္ဘူး”ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမိသည္။“ေဟ့ သူကသူ ငါက ငါကြ”ဟု ဆိုကာ ေမာင္သိန္းလွ သည္ သူတစ္ပါး ထံမွ အႏိုင္က်င့္၍ စီးလာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္သြား ေလေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ ေရာက္လာ သည္မွ သံုးလမွ် မကေတာ့ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္က ပူျပင္း လွေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မဆံုစည္း ႏိုင္ပါ။ ဆံုစည္းရန္ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ် မရွိေသးပါ။ ဆံုစည္းမည့္ ဆံုစည္း ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ႏႈတ္ဆက္ ေတာ့မည့္ပံု ကဲ့သို႔ တေအာင့္ေလာက္ ေတြ၍ ရပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လွည့္ထြက္ သြားပါသည္။

“လက္တိုဂ်င္ အမိႏို႔ႏွင့္ မျခား” ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာ စကား ကဲ့သို႔ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္သည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီႏွင့္ မျခားေခ်။ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီ ေနာက္ေက်ာ၀ယ္ တက္တင္း ထုိးထာေသာ ဇာေပါက္မ်ား ရွိသည္။ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္အက်ႌ ေနာက္ေက်ာ ၌လည္း တက္တင္း မထိုးဘဲႏွင့္ သယံဇာတ ေပါက္ေနေသာ ဇာေပါက္မ်ား ရွိေလသည္။ စင္စစ္ သခင္ႏု၏ ဇာေပါက္မ်ား သည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေပါက္မ်ားထက္ ၿမိဳင္ပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုကၠိဳင္းလမ္းရွိ သခင္ႏု ေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖး၀ယ္ ရခိုင္ျပည္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဦးညိဳထြန္း (ယခင္က ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ယခု ေရဒီယိုျပင္ဆရာ) ၏ တဲကို အေမြခံယူကာ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သဘာ၀ခ်င္း မတူေသာ ဦးဉာဏ ႏွင့္ ကိုမ်ဳိးမင္းတို႔ကို အေဖာ္ျပဳကာ ေန႔အခ်ိန္တြင္ ေန၍ ညအခ်ိန္တြင္ ဗံုးခိုက်င္း ထဲ၌ အိပ္ခဲ့ ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသားမွာ ေဒၚျမရီအား မွီခိုကာ ဧည့္သည္ေန ဧည့္သည္စား ျဖစ္၍ မ်ားစြာ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိလွေပသည္။ အခ်ိန္တန္ၿပီလား ဆိုလွ်င္ ေဒၚျမရီ၏ တေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၚသံကို နာခံကာ ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔ သံုးဦးသား စီတန္း ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ ္ေဒၚျမရီ၏ ထမင္းစားပြဲကို တစ္ခါဖူးမွ် သပိတ္ မေမွာက္ခဲ့။ ဤမွ်ေလာက္ ေက်းဇူးသစၥာ ေစာင့္သိ ႐ိုေသ ခဲ့ၾကပါသည္။ထိုစဥ္က သခင္ဗဟိန္း ႏွင့္ သူ၏ ဇနီး မခင္ႀကီး တို႔သည္ သခင္ႏု တို႔ႏွင့္ အတူေနပါသည္။

တစ္ေန႔ ေသာအခါ ဦးညာဏ၊ ကိုမ်ဳိးမင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားရန္ ဟန္ျပင္ ေနစဥ္ သခင္ႏုသည္ သြားေခ်ာင္ တိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာပါသည္။ ထိုအခါ သခင္ဗဟိန္းသည္ အထုပ္ငယ္ တစ္ခုကို ခ်ဳိင္းၾကားထဲ ညႇပ္ကာ ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔၀င္လာပါသည္။ သခင္ဗဟိန္း၌ ခ်ဳိၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာအစဥ္ ရွိသည္။ ထုိေန႔က သူ၏ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိၿပံဳးပံုမွာ မိန္းမေၾကာင့္ မာန္ဖီေနေသာ တာေနာ ဘီလူးကိုပင္ အရည္ေပ်ာ္ ေစႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္သခင္ႏု၏ မ်က္ႏွာထား တင္းေနသည္ ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္ပါသည္။ “ကိုႀကီးႏု စြပ္က်ယ္ အက်ႌကို ခၽြတ္ ပါေတာ့ဗ်ာ”ဟု သခင္ ဗဟိန္းက ခရီး ေရာက္မဆိုက္ ဆိုလိုက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ဘက္မွ ပဲျပဳတ္ ပန္းကန္ကို ကိုင္ရင္း ၀င္လာသူ ေဒၚျမရီက “အမေလးေတာ္ ရွိတာ ၀တ္တာ ဘာလုပ္ဖို႔ ခၽြတ္ရမွာတုန္း” ဟု ေအာ္ေျပာပါသည္။ “စြပ္က်ယ္ အက်ႌေတြ ေပါလြန္းလို႔ဗ်ာ”ဟု သခင္ဗဟိန္းက ၿပံဳးခ်ဳိစြာ ျပန္၍ ေျပာပါသည္။ “ရွင္တို႔သာ   ေပါတာ ပါေတာ္” ဟု ေဒၚျမရီ က ေတာ္သံ ကို ေတာသံ ႏွင့္ ေရာ၍ ေငါ့ လိုက္ေလသည္။

“ေၾသာ္ မမရီ တို႔က ဒါေၾကာင့္ခက္တာ။ ဘယ္ႏွထည္ လိုခ်င္သလဲ”“ေအာင္မယ္ ခုမွ ေလာကြတ္ မေခ်ာ္ပါနဲ႔။ ေမာင္တို႔ ရွိလ်က္နဲ႔ က်ဳပ္လင္မွာ စြပ္က်ယ္ ဇာေပါက္ပဲ ၀တ္ေနရတယ္”၊ ““ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိလို႔ ေဟာဒီလို စြပ္က်ယ္ေတြ ၀တ္ရတာ ေပါ့ဗ်ာ”ဟု ဆိုကာ သခင္ဗဟိန္းက တေယာ တံဆိပ္ စြပ္က်ယ္ သံုးေလးထည္ကို အထုပ္ထဲမွ ေျဖ၍ ေဒၚျမရီ လက္ထဲသို႔ ထည့္ပါသည္။ ဤအခ်ိန္ တြင္ သခင္ႏုကား ေရခ်ဳိးခန္း ထဲသို႔ ၀င္ေလၿပီ။ ေဒၚျမရီသည္ အံ့အား သင့္ေသာ ေက်နပ္ေသာ၊ ပီတိ ေရာင္ လႊမ္းေသာ၊ ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သခင္ဗဟိန္း ေပးေသာ စြပ္က်ယ္ အက်ႌ တို႔ကို ျဖန္႔ကာ စစ္ေဆး ၾကည့္႐ႈရင္း “ဘယ္ကရတာလဲ”ဟု သခင္ဗဟိန္းကို ေမးေလသည္။

“ကိုႀကီးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကား မေျပာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခ်ာ့တဲ့။ စြပ္က်ယ္ အက်ႌ မမရီ ယူထားၿပီး ကိုႀကီးႏုကို ဆင္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ”၊“ေအာင္မယ္ ဆရာ ဒီေလာက္နဲ႔ ေခ်ာ့လို႔ မေပ်ာ့ဘူး။ ေမာင္ေရ၊ တစ္ဒါဇင္မွ တစ္ဒါဇင္ မွ”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ သခင္ႏုတို႔ ဘယ္အခါ၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လို စကားေျပာ အေပါက္ မတည့္သည္ ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုကို ေခ်ာ့ေသာ ပဏာမ အခန္းမွာအထက္ပါ အတိုင္းပင္၊ အစ္ကိုႀကီးကို ညီက ျပန္ေခ်ာ့ သလို။

ထိုေန႔ မနက္စာ ထမင္းကို သခင္ ဗဟိန္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသား အတ ူစားၾကရာတြင္ ညေနဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုထံ အလည္ လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ၾကားသိ ရေလသည္။ ထိုေန႔ ညေနက ေနမင္းသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သည့္ထင့္။

သခင္ႏု၏ အိမ္ေခါင္းရင္း ဘက္ရွိ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေနေရာင္ ေကာင္းစြာ မက်ပါ။ ေဆာင္းဦး ေပါက္မို႔ ဓမၼတာအတိုင္း ေန၀င္ေစာသည္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သို႔ရာတြင္ မဟာမိတ္ တို႔၏ ဗံုးက်ဲ ေလယာဥ္ပ်ံ မ်ားမွာ ညေန အခ်ိန္တြင္ မွန္မွန္ႀကီး ေသာင္းက်န္းစ ျပဳေန ၿပီျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ထဲတြင္ ေန ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သည္ဟု အစြဲအလမ္း ရွိမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုညိဳထြန္း၏ တဲထဲ၌ တစ္ဦးတည္း ရွိေနပါသည္။ ဦးညာဏမွာ အနီးတြင္ မရွိပါ။ ကိုမ်ဳိးမင္းကား ဗဟန္းဘက္သို႔ သြားေနပါသည္။ ထိုသို႔ တစ္ဦးတည္း ရွိေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ေမာ္ေတာ္ကားသံ ၾကားရသည္။ ဦးစြာ ပထမ သခင္ျမ ေရာက္လာပါသည္။ ေနာက္မၾကာမီပင္ ဗိုလ္လက်္ာ လာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္လာပါသည္။

ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ကုလားထိုင္မ်ား စီထားပါသည္။ တစ္ဦးျပီး တစ္ဦး ကုလားထုိင္ရွိရာသို႔ လာ၍ ထိုင္ၾကသည္။

သူတို႔ေတြ႕ၾက ဆုံၾက ေဆြးေႏြးၾကသည္မွာ ရိုးရိုးကိစၥခ်ည္းမဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္တြင္ ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပင္းျပေနခ်ိန္၀ယ္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူတို႔မွာ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ၾကိတ္၍ ေဆြးေႏြးၾကရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ထိုေဆြးေႏြးပဲြ၌ သခင္ဗဟိန္းသည္ပင္လွ်င္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ အတူတူ တစိတေစာင့္မွ်သာ အကဲခတ္လိုက္ရပါသည္။

ထိုေန႔ညေနက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦးတည္းလိုလိုပင္ စကားေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနပါသည္။ သခင္ႏုကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသည္ကို ဂရုမထားသကဲ့သို႔ ခပ္တည္တည္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းငဲ့၍လည္းေကာင္း၊ ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ ဟု အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍ လည္းေကာင္း၊ စကားေျပာလိုက္သည့္အခါ၊ သခင္ႏုသည္၀င္၍ မေျပာဘဲ မေနႏုိင္ပါ။ ၎တို႔ ႏွစ္ဦးသား အခ်ီအခ်ေျပာစဥ္၊ သခင္ျမက ၀င္၍ ေထာက္တတ္ပါသည္။ ဗိုလ္လက်္ာက တစုံတခုကို ေသြးေအးေအးႏွင့္ စဥ္းစားေသာ အမူအရာျဖင့္၊ အင္းလိုက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ကား စာတမ္းလည္းမထိုး အသံလည္းမထြက္ေသာ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို ၾကည့္ေနရဘိသကဲ့သို႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တဟဲဟဲႏွင့္ရယ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရယ္တိုင္း သခင္ႏုက ေလးနက္ေသာ အသြင္ကိုေဆာင္သည္။ ေလးနက္ေသာ အမူအရာေပၚလာတုိင္း၊ ဗိုလ္လက်္ာက စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္ “အင္း” လိုက္သည္။ ဗိုလ္လက်္ာ “အင္း” လိုက္တိုင္း သခင္ျမက ျပဳံးကာ အ,ထစ္၊ အ,ထစ္ ႏွင့္ေျပာသည္။

သခင္ျမမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္ဆရာျဖစ္သည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ အစဥ္ျပံဳး၍ ေလသံကိုျဖတ္ကာ၊ ျဖတ္ကာ ေျပာတတ္သည္။ သခင္ျမသည္ စကားထစ္သူမဟုတ္။ တခြန္းခ်င္း ေလေအးေအးႏွင့္ ေျပာတတ္သူျဖစ္ရကား အေပၚယံေၾကာ၌ ထစ္သလိုရွိေသာ္လည္း၊ စကားေျပာရာတြင္အလြန္ေျပျပစ္သူ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္သူသည္ လူငယ္တို႔၏ စိတ္အားထက္မႈကို လူၾကီးတို႔၏ ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္သေဘာတရားတို႔ျဖင့္ သမေအာင္ နယ္ေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ မည္သူက လက္သီးလက္ေမာင္း မည္သို႔တန္းေစကာမူ၊ သခင္ျမတခ်က္ျပံဳးလိုက္လွ်င္၊ တုံးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္ဟူ၍ ၾကံဳး၀ါးေနသူသည္ တုံးပင္မွန္ေစ တိုက္သင့္ခ်ိန္ေရာက္မွ တိုက္မည္ဟူေသာ အသိတရားရကာ၊ ျငိမ္၍က်သြားတတ္သည္။ ဗိုလ္လက်္ာ၏ “အင္း” လိုက္သံ။ ဗို္လ္ခ်ဳပ္၏ “ဟဲ” သံ၊ သခင္ႏု၏ “တိတိလင္းလင္းေျပာမယ္” ဟူေသာ အသံတို႔သည္ ညဥ့္၏ လႊာရုံေအာက္၀ယ္ ျငိမ္သက္သြားျပီးေနာက္၊ သခင္ျမ၏ ခ်ဳိေအးေသာ အသံတို႔သည္ လႊမ္းမိုးလာပါသည္။ ထိုအခါမွ လူငယ္သံုးဦးတို႔သည္ တဦးႏွင့္ တဦးပိုမိုခ်စ္ခင္ေလးစားအားထားေသာအသြင္ကို ေဆာင္ကာ၊ သခင္ျမ၏ အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သည္ထက္ ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ယေန႔အထိ သူတို႔ဘာကို တိုင္ပင္ၾကသည္ဟု မသိရပါ။ သခင္ဗဟိန္း၏ ျပံဳးစနဲ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာထားမွာ အဓိပၸါယ္ထူးေသာ အသြင္ကိုေဆာင္လ်က္ ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မသိေစခ်င္ေသာ ကိစၥတခုကို စပ္စုလိုေသာ ၀သီ ကၽြန္ေတာ္၌ မရွိ။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ေခတ္၌ ထို၀သီတို႔ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားကာမွ အေရးေတာ္ပုံ လွေခ်မည္။

သို႔ေသာ္ ဘာ့ေၾကာင့္မသိ။ သခင္ဗဟိန္းတေယာက္ သခင္ႏုအိမ္ေပၚမွာေနရင္း၊ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေသာ အခ်ိန္၌ကား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ သခင္ႏု၊ သခင္ျမတို႔ စည္းေ၀းတိုင္ပင္ၾကေသာ ထိုညေနကို ကၽြန္ေတာ္ေျပး၍ သတိရမိသည္။

လူလုံးမေပ်ာက္တေပ်ာက္အခ်ိန္တြင္ သူတို႔သုံးဦးသား သခင္ႏုအိမ္မွျပန္ၾကသည္။ သခင္ျမက ကၽြန္ေတာ့္အား သူႏွင့္ ေတြ႕ရန္မွာၾကားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာျပီးလွ်င္ မႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။

ဤကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားကဲြကြာေနေသာ မိတ္ေဆြတဦးအား ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

“ခင္ဗ်ားၾကီး ဒီေရာက္ေနတာကိုး” ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က မတုန္မလႈပ္လွေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေျပာသည္။

“ဟုတ္ပဗ်ား” ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျဖလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေမာ္ေတာ္ကားသည္ ၾကီးစြာေသာ မီးခိုးလုံးတို႔ကိုလႊတ္၍ ကုကၠိဳင္းလမ္းမေပၚသို႔ တက္ေလသည္။

ထိုမီးခိုးလုံးမ်ားအတူ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တို႔သည္ လြင့္၍… လြင့္၍…

ထိုညတစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္။ ယေန႔တိုင္ သခင္ႏုတို႔သည္ ဘာကို ရည္ရြယ္၍ စည္းေ၀းေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ တခါမွ်လည္း ေမးမၾကည့္မိ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ထိုျမင္ကြင္းကေလးကို ေဖ်ာက္၍မရ။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႐ႈပ္ေထြးစျပဳလာျပီ။ ၁၉၄၃ ခုမွသည္ ၁၉၄၄ သို႔ကူးေျပာင္းလာမည့္အခ်ိန္သည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအဖို႔၊ ထက္လွေသာ သင္ဓုန္းဓားေပၚတြင္ ဂၽြမ္းပစ္၍ ကစားေနရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဟူသည္ အံခြေအာင္ စားဖူးေသာဖိုးထူးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ဂ်ပန္ကား အံခြေအာင္စားမည့္ဖိုးထူးျဖစ္သည္။ တဦးကား ၀၍ အီသြားျပီ။ အျခားတဦးကား ယခုမွ စားကာစျဖစ္၍၊ စားလို႔ေသာက္လို႔ ေကာင္းတုန္းျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္သည္ အဂၤလိပ္ထက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမ်ားက ဤသေဘာကို နားမလည္ေစကာမူ၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ သာေပါင္း ညာစားမ်ားကား ဂ်ပန္ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးဆဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား လက္ၫိႈးထိုး၍ ျပမည့္သူမ်ားမွာ…

ကၽြန္ေတာ္ဆက္၍ မေတြး၀ံ့ပါ။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားထဲမွ ေလာက္ေကာင္မ်ားေၾကာင့္ ေတြးေတာရသည္မွာ ျမိန္ရည္ရွက္ရည္မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ခဲြခြာလာခဲ့ေသာ နယ္ကေလးအတြက္ ပူပန္မိပါသည္။ ဂ်ပန္ကို က႑ေကာစျပဳလာျပီျဖစ္ေသာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံးေခါင္းေဆာင္၊ အေရွ႕အာရွလူငယ္မ်ား အစည္းအရုံးေခါင္းေဆာင္ စသည္တို႔အတြက္ ပူပန္မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သခင္ျမႏွင့္ေတြ႕သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္နယ္အေျခအေနကို ခေရေစ့တြင္းက်ေျပာျပရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးထဲတြင္ ေတာ္လွန္ေရးကေလးမ်ား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းသာလွ်င္ ခံၾကရဘို႔ ရွိေပသည္။

ေတာ္လွန္ေရး၏ ယဇ္ပလႅင္၌ လူငယ္မ်ားႏွင့္တကြ လူငယ္မ်ား၏ လုပ္ငန္းကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသူတို႔သည္ ၎တို႔၏ အေသြးအသားမ်ားကို မည္သို႔ပင္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ယဇ္ပလႅင္၌ လူငယ္မ်ားႏွင့္တကြ လူငယ္မ်ား၏ လုပ္ငန္းကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသူတို႔သည္ ၎တို႔၏ အေသြးအသားမ်ားကို မည္သို႔ပင္ ပူေဇာ္ၾကရေစကာမူ၊ ပူေဇာ္ျခင္း၏ အက်ဳိးတရားေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရသည္ကား လိုရင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးကား ျပာပူ လြတ္လပ္ေရးျဖစ္ရာ၊ တမ်ဳိးသားလုံးမွာ ကဇြန္းဥ မီးအုံးသကဲ့သို႔ ရွိလွသည္။

တနည္းအားျဖင့္ ဤအျဖစ္မ်ဳိးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ လူမ်ဳိးအတြက္အလြန္ေကာင္းသည္။

ျပာပူထဲတြင္ ကဇြန္းဥအစိမ္းသည္ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ က်က္ရေပသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း ႏုနယ္ေသာ ဘ၀မွ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ရင့္က်က္ခဲ့ရသည္။ တခါတရံ၌လည္း ဤသို႔ ေတြးမိသည္။ ယေန႔ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ အေျခအေနမွာ မက်က္တက်က္ အေျချဖစ္ရကား၊ ကယ္တင္ရွင္တဦးဦးသည္္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ျပာပူတြင္ထပ္၍ လိွမ့္ႏုိင္ခဲ့ပါလွ်င္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေနာက္ထပ္ပို၍ ရင့္က်က္ရဖို႔ ရွိေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က လြတ္လပ္ေရးကို မည္သူတို႔ ခံစားလ်က္ရွိပါသနည္း။

ဤေမးခြန္းကို ယခုကၽြန္ေတာ္ စစ္တမ္းထုတ္၍ ၾကည့္ေသာအခါ၊ ထိုစဥ္က အျဖစ္အပ်က္တရပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဥာဏ္ထဲ၌ ေပၚလာျပန္ပါသည္ည။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္အတိအက်တို႔ကုိ ေကာင္းစြာမမွတ္မိ။ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္တို႔ကိုလည္း ေကာင္းစြာသတိမရ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းခ်င္းတို႔ကား မေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုလို။ အတိတ္ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ အထင္အရွားဇာတ္စုံခင္းလ်က္ ျပတုန္းပင္။

စိတ္အထင္ဂ်ပန္က ျမန္မာကို လြတ္လပ္ေရးေပး၍ တႏွစ္ျပည့္ေသာ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပသည့္ေန႔ဟု ထင္သည္။ ၁၉၄၄ ခု ၾသဂုတ္လျဖစ္တန္ရာ၏။

ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရ၏။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားေရးအတြက္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္းတို႔တြင္၊ ကိုခင္ေမာင္လတ္ (ယခုကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းဆရာၾကီး)၊ ကိုတင္ေမာင္ (ထင္ၾကီး)၊ ကိုဘတုတ္ (ယခု ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သခ်ၤာပါေမာကၡ) စေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အတိုအထြာ ပတ္စာခြာဖ်ာသိမ္း ဟူသမွ် လုပ္ငန္းအစုံစုံတို႔ကို ေျခဦးတည့္ရာလုပ္၍ ေနရသည္။

ထိုအခမ္းအနားကို က်င္းပရာ၌ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ေခါင္သူၾကီးမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္အစိုးရ၏ ထိပ္သီးမ်ားကို ေနရာခ်ထားေရးမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖို႔ အလြန္ေခါင္းကိုက္ေစေသာ အလုပ္မ်ားျဖစ္၏။

ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ထီးျပိဳင္နန္းျပိဳင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္၏။ ျမန္မာတႏုိင္ငံထဲတြင္ စင္ျပိဳင္အစိုးရ သံုးခုရွိ၏။ ဂ်ပန္အစိုးရထိပ္သီး အစိုးရျဖစ္၏။ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရမွာ ဒုတိယတန္း အစားလိုက္ေသာ အစိုးရျဖစ္၏။ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အိႏၵိယျပည္အစုိးရမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဧည့္သည္ေတာ္အစိုးရျဖစ္၏။

ဂ်ပန္အစုိးရ၏ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္သံအမတ္ၾကီး ရင္ဒိုဆာ၀ါဒါ၊ ဂ်ပန္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဂ်င္နရယ္က၀ါဘီ စေသာပုဂၢိဳလ္တို႔မွာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက က်င္းပသည့္ မည္သည့္အခမ္းအနား၌ ျမင့္ျမတ္ေသာေနရာျဖစ္သည့္ အဓိပတိအရွင္မင္းၾကီး ေဒါက္တာဘေမာ္၏ လက်္ာဘက္မွာသာေနလိုၾကသည္။ ထိုေနရာ မရလွ်င္၊ ရာဇအိေႁႏၵကိုမွ်မငဲ့ဘဲ၊ ထိပ္သီးဂ်ပန္တို႔သည္ ႄကြက္စီ၊ ႄကြက္စီ လုပ္ေလ့ရွိ၏။

ယခုက်င္းပရမည့္ အခမ္းအနားကို ဂ်ဴဘီလီေဟာ၌ က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားေလရကား၊ အခမ္းအနား မတိုင္မီပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးမွ အရာရွိမ်ားအားလုံးသည္ ဂ်ဴဘီလီေဟာတြင္ စုရုံး၍ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ၾကကုန္သည္။

ထိုအခါ ျပႆနာတရပ္ေပၚလာသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ကိုလည္း ဖိတ္ထားသည္။ အဓိပတိၾကီး၏ ဆႏၵ၌ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ကို ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ျဖင့္ ဦးစားေပးလို္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္အား သူ၏လက်္ာ၌ ထား၍၊ ဂ်ပန္သံအမတ္ ရင္းဒိုဆာ၀ါဒါအား သူ၏ လက္၀ဲ၌ ထားရန္ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္အား အမိန္႔ေပးလိုက္၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ အေတာ္အၾကံအိုက္သြားေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အဓိပတိ၏ လက်္ာဘက္၌ထားရန္စီစဥ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုပုံလိုဆိုရင္ အဓိပတိ၏ လက်္ာဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္၊ ရင္ဒိုဆာ၀ါဒါဂ်င္နရယ္က၀ါဘီ၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္သခင္ျမစေသာ ပုဂၢိဳလ္အားလုံးတို႔ကုိ ေနရာခ်ထားရန္ ရွိေနေပသည္။

ထိုစဥ္က ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဦးေမာင္ေမာင္ၾကီးမွာ ထိုေနရာခ်ထားေရး တာ၀န္ခံျဖစ္၏။ သူသည္ ျပာေလာင္ခတ္လ်က္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ဳိ႕ဟု ေမးလိုက္မိ၏။

“ဘယ္ႏွယ္လဲဆိုရင္၊ က၀ါဘီကို အဓိပတိရဲ႕ လက္၀ဲဘက္ ေနရာခ်ထားတာ စစ္ဘက္က ကန္႔ကြက္ေနတယ္။ ခက္တာဘဲဗ်ာ။”

ဘယ္သူ ဘယ္ဘက္ကေနေန၊ အေရးၾကီးတာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေနတာဂ်ီ တို႔ကို အဓိပတိရဲ႕လက်္ာဘက္မွာ ေနရာထားဖို႔ဘဲ။ အဲဒါ ကိုယ့္လူၾကည့္လုပ္ေပေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ကား စင္ျမင့္ေပၚရွိ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္မွေန၍ အဓိပတိ၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဂ်ပန္သံအမတ္၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဂ်ပန္စစ္ေသနာပတိ၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)၏ မိန္႔ခြန္း စသည္တို႔ကို မိန္႔ခြန္းႄမြက္ၾကားျပီးသည္ႏွင့္ တျပိဳက္နက္ စုေပါင္း၍ သတင္းႏွင့္၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးဌာနမွတဆင့္ သတင္းစာတိုက္မ်ား အေရာက္ပို႔ေပးရန္ ၀တၱရားက်ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲတြင္ မိန္႔ခြန္းေပးမည့္သူ အသီးသီးတို႔၏ ေပးမည့္ မိန္႔ခြန္းစာမူကို ကၽြန္ေတာ္မရေသး။ ေစာေစာတင္ၾကိဳ၍ ရႏိုင္ပါမွ၊ ထိုစာမူကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္၍ သတင္းစာတိုက္ႏွင့္ ဒိုေမသတင္းျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနတို႔ကို အခ်ိန္မွီ ေ၀ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ “ခရုမွာလည္း အဆံႏွင့္၊ လူမွာလည္းအၾကံႏွင့္” ဟု ကၽြန္ေတာ္အား အရိပ္အႄမြက္ေျပာဘူးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား၊ သူ၏ အၾကံႏွင့္သူ။

ထို႔ေၾကာင့္ စာမူကိုေမွ်ာ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမထူးေခ်။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဂ်ပန္သံရုံးမွ သတင္းတဲြဘက္ အရာရွိျဖစ္သူ ရွီမာႏိုအုခ်ိဆိုေသာ ခ်ာတိတ္ကေလးမွာကား ကၽြန္ေတာ့္အား ဂ်ပန္သံအမတ္၏ ေၾကညာခ်က္ကို ေပးရင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းကို မရမက ေတာင္းဆိုေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္က မရေသးဟု ေျပာ၏။ သူက မေက်နပ္။

“မင္းမေက်နပ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔စစ္ဘက္က လူေတြကို ငါတို႔ ႏိုင္ငံျခားရုံးက လႊမ္းမိုးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာေအာင္ သည္းညည္းခံျပီး ေစာင့္ပါကြယ္။”

ကၽြန္ေတာ္က ေလေပ်ာ့ျဖင့္၊ ခပ္တင္းတင္းေျပာထား၏။ သို႔ေသာ္ ရွီမာႏိုအုခ်ိ၌ သတင္းေထာက္ ဥာဥ္ရွိသည္။ သူ႕စိတ္ထဲ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းကို ၾကိဳတင္မရႏုိင္ျခင္းသည္ တေနရာရာ၌ တစုံတခုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မရႏိုင္ျခင္းျဖစ္ရမည္ဟု ထင့္ေနဟန္တူ၏။ ထိုအတြင္း ကန္႔လန္႔ကာ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ရွီမာႏိုအုခ်ိသည္ သူ၏ဆရာျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္သံအမတ္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ဂ်ပန္သံအမတ္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ေတာက္တဲ့၊ အိမ္ေျမွာင္ စသည္တို႔၏ မ်က္ႏွာထားကဲ့သို႔ အျမဲေသေနေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ျပံဳးစရာရွိ၍ မျပံဳး။ မဲ့စရာရွို၍ မမဲ့။ ေဒါမနႆေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားမတင္း။ ေသာမနႆေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားမရႊင္။ သို႔ေသာ္ အစဥ္သျဖင့္ကား “ငါသည္ ျမန္မာျပည္ကို အေပၚစီးရေနသူ ျဖစ္သည္” ဟူေသာ မာန္တခဲြသားကို မႏိုင့္တႏိုင္ႏွင့္ ခ်ီပင့္ထားေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ယခုသူတို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသား တီးတိုးေျပာဆိုေနစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရေသာ ရင္ဒိုဆာ၀ါဒါ၏ မ်က္ႏွာထား၌ သကၤာယနံ႔မကင္းေသာ အရိပ္အေယာင္သန္း၍ လာေလျပီ။

ထို႔ေနာက္ အစီအစဥ္အရ ဂ်ပန္သံအမတ္ကို အဓိပတိ၏ လက္၀ဲဘက္၌ ေနရာခ်ထားေၾကာင္းကို သံအမတ္အား၊ ရွီမာႏိုအုခ်ိမွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုက အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေသာအခါ၊ သံအမတ္၏ မ်က္ႏွာေပးမွာ အသက္ထြက္ခါနီး သင္းလိပ္ေခ်ာသည္ ပုိးေကာင္ကို ျမင္၍ မာန္ဖီသကဲ့သို႔ ရွိလွေပသည္။

သို႔ေသာ္ ရင္ဒိုဆာ၀ါဒါမွာ သံအမတ္အဖဲြ႕ပီပီ ၎၏ေဒါသမူစိတ္တို႔ကို မ်က္ႏွာ၌ ေပၚထင္ေအာင္မျပ။ ဂ်င္နရယ္ က၀ါဘီကား ၎၏ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ရွည္ရွည္ကုတ္ကုတ္ကို ပိႏၷဲရြက္၀ါးေသာ ဆိတ္ကုလား၏ မုတ္ဆိတ္ကဲ့သို႔ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ႏွင့္ လုပ္သည္။ တင္ႏုိေဟကာ၏ စစ္သားပီပီေဒါေဖာင္းကာ ေနရာလုေနသည္။

ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိပ္သီးဂ်ပန္အရာရွိမ်ား ပြက္ေလာရိုက္ေနစဥ္၊ ၾကမ္းျပင္ကို ဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေဆာင့္၍ နင္းေသာအသံၾကားလုိက္ရပါသည္။ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ အေစာင့္အေရွာက္စစ္သားမ်ားသည္ လႈပ္ရွားသြားေလသည္။ စစ္ဖိနပ္စီးထားေသာ ဘယ္ေျခဖေနာင့္၊ ညာေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ရိုက္လိုက္ေသာ “ခြပ္” သံမ်ားသည္ ပတၱလားကို တခ်က္တည္းႏွင့္ လိွမ့္တီးလိုက္ေသာ အသံကဲ့သို႔ေပၚလာျပီးေနာက္၊ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္မႉးတို႔ျခံရံေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ဴဘီလီေဟာ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ေတာင္ဘက္ေလွခါးဆင့္မွ တက္လာသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ကန္႔လန္႔ကာေနာက္မွ ပြက္ေလာရိုက္သံတို႔မွာ ျငိမ္၍၀ပ္သြားပါသည္။

ဂ်ပန္သံအမတ္က သူ၏ တပည့္ရွီမာႏိုအုခ်ိကို မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲ ျပသည္။ ရွီမာႏုိအုခ်ိက ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္သို႔ ေျခလွမ္းလွမ္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ရွီမာႏိုအုခ်ိ နားပူေတာ့မည္ကို သိႏွင့္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ ေျပး၍ကပ္ပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းကို အဆင္သင့္ေရးလာသလား” ဟု ကၽြန္ေတာက တိုးတိုးေမးပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႕ကာကီ အက်ႌအိတ္ကို ပုတ္ျပျပီး၊ စာရြက္မ်ားကို ဆဲြထုတ္လိုက္သည္။

“က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေရးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို မေပးႏိုင္ဘူး။”

သူက ဤသို႔ေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္မသိေသးေခ်။

“ဒါျဖင့္ ဒီမိန္႔ခြန္းကို ေျပာျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနာက္နားမွာဘဲ ေနပါမယ့္။”

“ဘာလုပ္ဖို႔တုံး။”

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္သံအမတ္ကို ေမးေငါ့ျပ၍ “သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို လာပူေနတယ္။” “လက္တန္းေျပာမယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ဗ်ာ။”

ထို႔ေနာက္ အဓိပတိသည္ ၀န္ၾကီးမ်ား အေျခြအရံႏွင့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္ေရာက္လာျပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးမွ စင္ျမင့္ေပၚသို႔တက္ေရာက္လာျပီးလွ်င္၊ ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးမွ ပုံစံျဖင့္ျပ၍ ေနရာခ်ထားေသာ ေနရာသို႔ အသီးသီး အသက၊ အသက ၀င္ၾကေလသည္။

ပုံစံတြင္ မည္သို႔ေနရာခ်ထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိ။ သို႔ေသာ္၊ ဂ်င္နရယ္က၀ါဘီမွာ အဓိပတိ၏ လက်္ာဘက္တြင္ ေရာက္၍ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ထားမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀း၌ရွိသည္။

အားလုံးေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔က ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ မိန္႔ၾကားခ်က္မ်ားကို မိန္႔ဆိုၾကသည္။ ဂ်င္နရယ္က၀ါဘီအလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါသူသည္ ဂ်ပန္ဓားလြတ္ကို ဓားအိမ္မွမခၽြတ္ဘဲ သူ၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ေထာက္ကာ၊ ဓားလြယ္လက္ကိုင္ေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္တင္၍ မိန္႔ခြန္းစကားေျပာဆိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဂ်ပန္စကားနားမလည္သည္ႏွင့္ သူေျပာသည့္စကားထဲမွ “အနတ၀ါ” ဟူေသာစကားသံကိုသာ က်က္မိေသာေၾကာင့္၊ အယုတၱအနတၱစကားေျပာသည္ဟု အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ ရယ္ေမာမိၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ဂ်င္နရယ္က၀ါဘီေျပာသြားေသာ စကားထဲ၌ ရယ္စရာတကြက္မွ်မပါ။ အားလုံးေသာ စကားတို႔သည္ ျမန္မာတမ်ဳိးလံုးကို ကေလးသူငယ္ပမာထား၍ ၾကိမ္းေမာင္းဆုံးမေသာ စကားမ်ဳိးျဖစ္သည္။

က၀ါဘီက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းႏွင့္ ေျပာေသာစကားသံထဲတြင္ ေဒါသသံပါေၾကာင္းကို ဂ်ပန္စကားနားမလည္သူတို႔ပင္လွ်င္ ရိပ္မိၾကေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္သံရုံးသားမ်ားထံသြား၍၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလုပ္မ်ားေသာေၾကာင့္ မိန္႔ခြန္းကို အစီအစဥ္ႏွင့္ ေရးမထားႏုိင္သျဖင့္၊ လက္တန္းစကားေျပာလိမ့္မည္ဟု သတင္းပို႔ထားရ၏။ ဂ်ပန္တေတြမႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ရွီမာႏိုအုခ်ိက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာစကားအတိုခ်ဳပ္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးေပးရန္ ပူဆာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ဘက္ေျပာေသာစကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဌာနတာ၀န္ယူ၍ လုပ္ေပးရန္ခဲယဥ္းေၾကာင္း၊ စစ္မိန္႔ရမွ လုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာတို႔ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္သင့္ေၾကာင္း ရွီမာႏုိအုခ်ိအား စကားကုန္ပိတ္၍ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနာက္ထပ္သူတို႔နားမပူေတာ့ပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္စ၍ စကားေျပာရန္ သူ႕အိတ္တြင္းမွ စာရြက္တစ္ထပ္ကို ထုတ္ပါသည္။ စာရြက္တို႔ကိုျဖန္႔၍ ျပတ္သားစြာစကားစပါသည္။

ဂ်ဴဘီလီေဟာထဲ၌ အသံမ်ားဆိတ္ေနသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အသံသည္ ျပတ္သားစြာေပၚထြက္လာပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ က၀ါဘီ၏ ၾကိမ္းေမာင္းမႈတို႔ကုိ ထီမထင္ရယ္ျပဳေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံးက ဂ်ပန္တမ်ဳိးသားလံုးကို “က်ားႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္က်မွ ေတြ႕ရေစ့မေဟ့ေနာ္” ဟုၾကိမ္း၀ါးလိုက္ေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။

ဂ်ဴဘီလီေဟာတခုလုံးမွာ ဆိတ္၍ေနသည္။

ထုိအခ်ိန္၌ မေတာ္တဆ အတြင္း၀န္တဦးဦး၏ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးမွ ခါးပုံစတခု ျပဳတ္၍မ်ားက်ခဲ့လွ်င္ ရွီကနဲျမည္ဟီးေလာက္ေပသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ ေဘာင္းဘီထဲမွ စကၠဴလိပ္ၾကီးကို ထုတ္ကာ တရြက္ျပီးတရြက္လွန္ရင္း သူစိတ္ကူးထည့္ရာ ေရးသားလာေသာ စကားတို႔ကို ေျပာၾကားေလသည္။ မိန္႔ခြန္းထဲတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားလာေသာအခါတိုင္း သူ၏ဦးေခါင္းကို ဘယ္ဘက္သို႔ ဆတ္ကနဲခါလိုက္ ညာဘက္သို႔ ဆတ္ကနဲခါလိုက္၊ သုံးေလးငါးၾကိမ္ေလာက္ ဆတ္ကနဲခါျပီးသည့္ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလုံး ၾကက္သီးေမြးညွင္းထေလာက္သည့္ စကားပိုဒ္ကို ေျပာေလသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏အသံသည္ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွ မထြက္ေသး။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေနေသာ ျပခန္းကေလးတကြက္ကို မွတ္မိသူမ်ားအဖို႔လည္း ယေန႔တိုင္နားမွထြက္ႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။

ဤေခတ္ႏွင့္ တေျပးတည္းျဖစ္ေပၚေနေသာ အခ်င္းအရာတို႔ကုိ ေမာ္ကြန္းတင္ၾကသူတို႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈကို ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာၾကသူ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားပင္ ရွိပါသည္။ ထိုသူတို႔ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္ကို ပင့္ေဆာင္လာျပီးေနာက္ အဂၤလိပ္အေရးသာမည္ ထင္ေသာအခါ အဂၤလိပ္ဘက္၀င္သည္ဟု အမနာပစကားေျပာၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုမွ်ေစာ္ကားေသာစကားကို ျပန္ေျဖႏုိင္ေလာက္ေသာ ရာဇ၀င္ဆရာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ေျပာပိုင္ဆုိပိုင္ရွိသူ ေလာ့ဒ္လူ၀ီေမာင့္ဘက္တန္က သူ၏မွတ္တမ္းျဖစ္ေသာ စာအုပ္တအုပ္တြင္ ရွင္းျပျပီးျဖစ္သည္။ ရာဇ၀င္ကို ပုဂၢိဳလ္စြဲအားျဖင့္ မသုံးသပ္၊ ဓမၼဒိ႒ာန္ျဖင့္ သုံးသပ္သူတို႔ပင္လွ်င္ လက္ခံျပီးျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္မွ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ေနလိုက္စရာမလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေစတနာႏွင့္ ေစတသိက္တို႔ အဘယ္ပုံရွိခဲ့သည္ကို ပိုမိုသေဘာေပါက္ရန္ ေဖာ္ျပလိုေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀ မွ် ႏုိင္ငံျခားသားတို႔၏ စိုးမိုးျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ ေခါင္းေဖာ္ႏုိင္ရန္ တရံတဆစ္မွ်အကြက္ေကာင္းမရခဲ့ၾက။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ၾကီးသည္သာလွ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အခြင့္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။

သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္တို႔ တမ်ိဳးသားလုံးမွာ ႏွစ္လက္မထက္ပိုေသာ အသြားရွိသည့္ေမာင္းခ်ဓားကို ကုိင္ေဆာင္မိလွ်င္ တရားစဲြခံရတတ္ပါသည္။

ထိုသို႔ေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိ္းအား ႏွစ္ရွည္လမ်ားလႊမ္းမိုးေနေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးအား ေတာ္လွန္ရာတြင္ ရႏုိင္သမွ်ေသာ အခြင့္အေရးကို သုံးၾကမည္ ျဖစ္ေပသည္။

အသြားႏွစ္လက္မရွိေသာ ေမာင္းခ်ဓားက .၃၀၃ မတ္စကက္ေသနတ္ကို ေတာ္လွန္ႏိုင္ရန္ ရႏုိင္သမွ်ေသာ အခြင့္ေကာင္းကို ယူမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခြင့္ေကာင္းကိုယူရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္၏ သစၥာခံမဟုတ္၊ အဂၤလိပ္၏ သစၥာကိုမေစာင့္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတို႔၏ ေက်းဇူးသစၥာကို သာလွ်င္ ေစာင့္သိရိုေသခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္စစ္တပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ၀င္လာသည္ဆုိလွ်င္ပင္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကို သူ၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ၾကံဆထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဤအၾကံ၏ အရိပ္နိမိတ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဂ်ဴဘီလီေဟာမိန္႔ခြန္းတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။

“က်ဳပ္တို႔ ယခုလြတ္လပ္ေရးရျပီလို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္သူေတြခံစားေနသလဲ။ က်ဳပ္ရွင္းရွင္းေျပာမယ္၊ က်ဳပ္တို႔နဲ႔တကြ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္ ၀န္ၾကီးေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ သားမယားေတြ၊ အေျခြအရံေတြ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ကပ္ယပ္စားလုပ္ေနတဲ့သူေတြ၊ အဲသေလာက္ပဲ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကို ခံစားေနၾကတယ္”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ အထက္ပါ အခ်က္ကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ မိန္႔ၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးဘယ္မွာတုံး။ အေပၚယံအလႊာတထပ္၌သာ လြတ္လပ္ေရးတည္သည္။ စင္စစ္ျမန္မာ့လူထု၏ လြတ္လပ္ေရးကား အဘယ္မွာနည္း။ လူထုလက္ထဲသို႔ လြတ္လပ္ေရးအပ္ရဦးမည္။ လြတ္လပ္ေရးကို လူထုထံသို႔ အေရာက္ပို႔မေပးႏုိင္သမွ် ကၽြႏ္ုပ္တို႔လုပ္ငန္းမျပီးေသး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသြားေသာ စကားရပ္တို႔၏ သေဘာမွာ ထိုသို႔ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာေနစဥ္ အဓိပတိ ေဒါက္တာဘေမာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္သုိ႔ ေခါင္းမငဲ့ဘဲ မ်က္စိသာလွည့္၍ လိုက္ေသာအၾကည့္မ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့သည္။

အခမ္းအနားျပီးဆုံးေသာအခါ လူအမ်ားပင္ ရုံးရံုး၊ ရံုးရံုး ႏွင့္ လႈပ္ရွား၍၊ ကိုယ့္အိမ္သို႔ ကိုယ္ျပန္ၾကသည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုႏွင့္ ဂ်ပန္လူစု ရႈပ္ရွက္ခတ္သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစုံတခု ေျပာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာစကားကို ပရိသတ္တို႔ မလႈပ္မရွက္ နားေထာင္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အမူအရာမွာ တစုံတခုကို ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားဟန္ရိွသည္။ သူေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းမွာ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸါယ္ရွိသည္။

ဂ်ပန္မ်ား၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ထိုအေတြးမ်ား၀င္သည့္ လကၡဏာရွိသည္။ “သူဘာေျပာသလဲ၊ သူဘာေျပာသလဲ” ဟု ရွီမာႏိုအုခ်ိက ကၽြန္ေတာ္ကို ခဏခဏေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀ိနည္းေရွာင္၍ ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ရီွမာႏိုအုခ်ိႏွင့္ သူ႕ဆရာ ရင္ဒိုဆာ၀ါဒါတို႔သည္ ေယာင္တီးေယာင္တျဖစ္ေနၾကသည္။ က၀ါဘီသည္ ဓားလြတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေထာက္ကာ တေအာင့္ေလာက္ငိုင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ စင္ျမင့္ေပၚမွ လူအမ်ားသည္ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆင္းသြားၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်မွာ ထိုညေနပိုင္းေလာက္တြင္ ပရိသတ္တို႔ကို ျမန္မာတူရိယာဂီတ၊ ဂ်ပန္တူရိယာဂီတတို႔ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္သည္။ ဂ်ပန္တူရိယာ၀ိုင္းက Song to Burma ေခၚ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ရည္ညႊန္းစပ္ဆိုေသာ သီခ်င္းျဖင့္ဧည့္ခံသည္။

ေရးစပ္သူမွာ ဂ်ပန္ကဗ်ာဆရာ တဦးျဖစ္သည္။ သူ႕ကဗ်ာကို သီခ်င္းေရးတတ္သူတဦးက ဂီတသြင္းထားသည္။ ထိုေတး၏ စာသားမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အေျခာက္တိုက္ေျမွာက္ပင့္ထားေသာ စာသားမ်ား ျဖစ္သည္။ စာသားနည္းတူ ဂီတသံမွာ အေျခာက္တိုက္ပင့္ေသာ အသံသာျဖစ္ေလရာ၊ ထိုေန႔က ထိုဂီတသံသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တမ်ဳိးသားလုံးအား သေရာ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထင္မိပါေတာ့သည္။

ေနာက္တေန႔ထုတ္ ဒိုေမသတင္းတြင္ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္လည္း မိန္႔ခြန္းစကားျမြက္ၾကားေၾကာင္း” ဟူေသာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္စကားတို႔ကိုသာ ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာလူထုကား ယခုရေသာလြတ္လပ္ေရးကို မိမိတို႔လက္ထဲေရာက္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္နည္းဟူေသာ ျပႆနာသည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရမည့္ျပႆနာျဖစ္ျပီဟု စဲြစဲြျမဲျမဲ ေတြးေတာၾကံဆစ ျပဳလာေလသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေသဆိုယင္ေသ၊ ရွင္ဆိုရင္ရွင္” ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္သည္ လူထု၌ တက္ၾကြ၍လာေလျပီ။

ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး စိတ္ငယ္စျပဳလာခ်ိန္၀ယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ တမ်ဳိးသားလုံး၏ စိတ္ဓာတ္ကို စကားတခြန္းျဖင့္ ႏႈိးခဲ့ေလသတည္း။

(ယခုေဖာ္ျပထားေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားအား  http://kyawhtetwin.blogspot.com/2013/09/blog-post_8668.html မွကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္)